Lily is 16 jaar oud en heeft haar vader nu al 6 jaar niet meer gezien. Ooit ging hij 'even' weg na een ruzie. Maar 'even' werd langer dan gedacht... Aan Scholieren.com vertelt ze haar verhaal. 

"Ondertussen zijn we 6 jaar verder en heb ik hem nooit meer gezien", vertelt Lily. Voor de meeste scholieren zijn vragen als 'waar wonen je ouders?', of 'wat doen je ouders?' de normaalste zaak van de wereld. Niet voor Lily. "Ik leg het meestal wel even uit, dat mijn vader weg is, omdat ik het een beetje gek vind om daarover te liegen. En als ik de vraag afwend, komen er alleen maar meer vragen."  

Het begon allemaal met ruzie die resulteerde in een scheiding. "Op een bepaald moment woonden mijn ouders ver uit elkaar, maar er waren sowieso nog steeds ruzies", vertelt Lily. "Even later heeft mijn vader een gezinsbegeleider verteld dat hij ons een tijdje niet meer hoefde te zien." Dit tijdje duurt nu dus al zo'n 6 jaar. 

Acceptatie

Vervolgens moet je het leren accepteren: "Voor mij duurde het wel even, maar ik zag na verloop van tijd gewoon in dat hij zijn kinderen in de steek liet. Hij was mijn aandacht en liefde dus ook niet meer waard." En die tussenperiode dan? Lily vertelt verder: "Ik was er op het begin nog niet van bewust dat ik niks fout had gedaan en hiervoor heb ik dus ook een tijdje met een psycholoog gepraat. Maar hoe ik het ben gaan accepteren? Geen idee. Ik ben er nu wel blij mee dat ik het accepteer."

Het klinkt misschien heel cru dat je daar heel blij mee kan zijn. Maar Lily's redenatie is wel logisch: "Ik heb het prima met mijn gezin en familie zoals het nu is. Mijn 'echte' vader heeft best wel veel verkloot in het verleden, waardoor het nu misschien ook wel makkelijker is om hem niet te zien."

Begrip

Voor heel veel mensen speelt dit natuurlijk niet. Je vertelt ze jouw verhaal wel, maar heb je dan het gevoel dat mensen begrijpen dat je je vader nooit ziet? "Sommige mensen begrijpen dat inderdaad niet. Ze vragen dan dingen als: Wil je hem ooit nog zien? En dat klinkt voor mij dan best naar. Ook omdat ze het hele verhaal niet kennen."

Liliy is nu 16 jaar, er ligt nog een heel leven voor haar. Maar hoe kijkt ze naar de toekomst, wil ze nog contact met haar vader? "Zo is het eigenlijk wel prima. Ik red het zo ook wel." En er is een soort van plaatsvervanger: "Mijn stiefvader is eigenlijk meer als een vader voor mij dan mijn echte vader, dus ik mis ook geen vaderfiguur."

Doen wat goed voelt

Het valt me op dat Lily openlijk over dit onderwerp spreekt. Ik vraag haar naar tips of iets om mee te geven aan mensen die hier ook mee zitten, maar er lang niet zo open over zijn als zij. Ze vertelt: "Je moet echt doen waar je je zelf goed bij voelt en wat voor jou fijn is. Ook al is het in het begin moeilijk, het wordt vanzelf beter. Geloof me, je komt er echt wel doorheen. Verder heb je ook veel steun aan je familie en vrienden, ze zijn er echt voor je." 

De naam Lily is gefingeerd om haar privacy te waarborgen.