Het begint met een geluid waar je buikpijn van krijgt en je trommelvliezen laat trillen. Het geluid dat je hele ochtend verpest en je hopeloos chagrijnig maakt tegenover ouders, broertjes en zusjes. Maar De Wekker is slechts het begin.

Je stapt op maandagmorgen onder de douche, bij voorkeur een half uur lang zodat de rest van de familie bonkend voor de deur staat. Tijdens het douchen denk je uitgebreid na over het leven en borrelen er een hoop filosofische vragen op.

Je denkt zo diep na over de wereldproblematiek (hoe kom ik vóór het schoolfeest van vrijdag van die pukkel af?) dat je niet eens merkt dat je eigenlijk allang op de fiets naar school had moeten zitten. En het wordt alleen maar erger.

Wel/geen regenpak

Je rent naar de keuken, werkt een broodje naar binnen, poetst slordig je tanden en snauwt een laatste keer naar je lieve moeder die bij de deur klaarstaat met je lunchpakket. Als je je complete regenpak inclusief kaplaarzen wel/niet/wel/niet/toch-maar-wel/nee-je-wilt-niet-voor-lul-staan níet hebt aangetrokken, kan de tocht op het stalen ros beginnen.

 Je hijst jezelf met veel moeite op de fiets en kijkt naar de dreigende grijze wolken die jouw kant op kommen. Grmbl. Stomme leerplicht... Stomme eerste uur les... Stomme toets straks... Stomme drie miljoen kilometer fietsafstand... De buurvrouw groet je. Met moeite pers je er een "goedemorgen" uit.

Ah fijn, daar zat je op te wachten: na de eerste voorzichtige regendruppels begint het te stortregenen. Natuurlijk staat ook stoplicht na stoplicht op rood - het lijkt wel of iemand het expres doet. Iemand die in een klein kamertje met zijn computertje alle stoplichten bestuurt om jouw ochtend nóg even iets meer te verpesten.

Telaatbriefje

Je fietst de wijk in en kan het schoolgebouw in de verte al zien staan. Als je nu even doortrapt, kun je zelfs nog langs je kluisje. Helaas scheurt er net een auto langs, dwars door de megagrote plas waar je precies naast fietst. Nu ben je echt volledig doorweekt, natter dan dit kan niet.

De laatste honderd meter. Je spreekt jezelf moed in. Terwijl je je fiets op slot zet, hoor je de schoolbel gaan. Te laat. Mopperend loop je naar de conciërge om een telaatbriefje te halen. Terwijl mevrouw-van-de-administratie je naam opzoekt in de computer, zie je vanuit je ooghoek op het roosterscherm dat jouw klas het eerste uur uitval heeft.

Je had godverdegodver nog 50 minuten langer in je bed kunnen liggen. Maandagmorgen kán niet erger.