Tevreden keek Raja naar het stapeltje shirts. Ze pakte ze een voor een op. Wat waren ze goed gelukt. Vandaag moest Raja voor het eerst printjes op de shirts strijken. Het was een droom die uitkwam!

Dit verhaal is geschreven door Merel van Olphen (12) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de tien beste verhalen met thema 'Vriend & Vijand' op ons blog. Op 30 oktober vindt de prijsuitreiking plaats.

Vanaf haar achtste, sinds dat ze in het naaiatelier werkte, zag ze vaak andere meisjes die al mochten strijken. Vandaag was zij aan de beurt. Raja keek bewonderend naar het laatste shirtje, ze kreeg er tachtig cent voor. Deze was het moeilijkst. Ze moest voor het eerst met zijde werken, waar ze de kraag van moest maken. Raja aaide met haar vingertoppen over het zachte kraagje. Als zij het geld had, zou ze er zeker een kopen. Raja gleed met haar vingers over de rest van het shirtje en bekeek de Engelse letters die op de print stonden. Als zij ooit kon lezen en schrijven…

Primark

‘Doei mam, ik ga!’ Iris stormde de trap af en rende de woonkamer in, waar haar moeder zat te lezen. ‘Dag schat, maak het niet te laat hè! Uiterlijk zes uur thuis voor het eten.’ ‘Ja-ha, dat is al de vijfde keer dat je dat zegt. Ik ben geen klein kind meer!’ Iris snelde zich naar de garage. Ze was weer eens te laat. Met Nikki ging ze vandaag de stad in, ze zouden naar de Primark gaan. Iris sprong op haar fiets en racete naar hun oude basisschool, waar ze hadden afgesproken.

‘Hey!’ Riep Nikki. ‘Sorry dat ik zo laat ben!’ Hijgde Iris. Jaloers keek ze naar het dure handtasje van Nikki. Zij had zelf een tasje meegenomen die ze afgelopen vakantie in Italië had gekocht.Iris propte haar fiets tussen de anderen die voor de Primark stonden en liep met Nikki naar binnen. Ze keken hun ogen uit: wat een spullen! Eerst gingen ze naar de afdeling make-up en maakten elkaar gierend van het lachen op met alle testers.

Daarna gingen ze door naar de afdeling kleding. ‘Kijk eens wat een leuk shirt!’ Riep Iris. Ze graaide het uit het rek. Nikki liep naar haar toe en bekeek het. ‘Wauw, mooi zeg! Met een zijden kraagje.’ ‘En kijk eens naar die tekst!’ Riep Iris enthousiast. ‘Peace, anytime, anywhere,’ las ze voor. ‘Vrede, altijd, overal,’ vertaalde Nikki. Ze keek naar de prijs. ‘Twee euri, moet je doen!’

Filipijnen

Koen keek uit het raampje. Wat was de wereld toch prachtig vanuit een vliegtuig. Maar wanneer je eenmaal op de grond staat, heerst er honger, armoede en oorlog. Daar zou hij verandering in brengen! Koen was samen met zijn vader op weg naar India, om te kijken hoe mensen daar leven en vervolgens hulp op te roepen om de leefomstandigheden er beter te maken. Ze zouden er drie dagen blijven en vervolgens door vliegen naar de Filipijnen om de leefomstandigheden te vergelijken.

Koen wist wel dat het plan de wereld te verbeteren nooit zou gaan helpen wanneer hij een gebied uit India en een gebied uit de Filipijnen zou vergelijken, maar hij wilde toch iets doen. Koen zuchtte, hij had het maar getroffen dat hij in Nederland was geboren en rijk was opgevoed.

Raja liep met opgeheven hoofd, om zeven uur ’s morgens, naar het naaiatelier. Misschien mocht ze vandaag wel weer printjes strijken. Misschien verdiende ze dan wel weer tachtig cent voor een shirt, in plaats van zestig. Misschien hadden ze wel weer wat meer eten. Maar het was allemaal niet zeker. Helemaal niet toen ze bijna alle meisjes, die in het naaiatelier werkten, voor een gesloten gebouw zag staan.

Villawijk

Bedroefd keken ze allemaal voor zich uit. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg Raja geschrokken. ‘Ze zijn gesloten,’ zei Aïsha. ‘We hebben geen werk meer!’ Riep Carmen. ‘Ja, ze hebben ons gewoon op straat gezet,’ snotterde Shaila. Raja was net zo geschrokken als alle andere meisjes. ‘Hebben ze daar geen reden voor?’ Vroeg Raja verbaasd. ‘Ze gaan de boel slopen en een villawijk bouwen,’ informeerde Gita.

‘Een villawijk? Maar dat kan toch helemaal niemand betalen?’ ‘Blijkbaar wel!’ Zelfs Esra, de oudste en stoerste van het stel, liet een traan vallen. Boos en verdrietig liep Raja terug naar huis om het slechte nieuws te vertellen.

Koen liep door de straten en zag hoe mensen schreeuwden, huilden en ziek op bed lagen. Het was erger dan hij had gedacht. ‘Sorry!’ Riep hij toen hij tegen Raja aanbotste. Raja kon er niet meer tegen en barstte in tranen uit toen ze de rijke jongen zag. Ze rende weg. Weg van de armoede, weg van alle onzekerheden.