In onze tijd van Snapchat en Instagram staat ons hele leven online. We willen alles delen, van ons ontbijt tot onze outfit of the day. Helaas is dat niet anders bij ongelukken en vechtpartijen. Steeds vaker staan we liever aan de zijlijn om alles op te nemen, dan dat we slachtoffers helpen. Eerder heeft Ivo al een blog over dit onderwerp geschreven, maar ik vraag me af waar deze drang om alles te filmen eigenlijk vandaan komt.

De eerste en mogelijk belangrijkste reden is simpelweg dat anderen het ook doen. Vorige maand zijn er in mijn woonplaats, Hoofddorp, vier tieners neergestoken. Mijn vriend merkte daarover grappend op: "Ik kreeg allemaal snaps van mensen die het filmden in plaats van te helpen. Aan de kant, hulpdiensten, jullie staan in het beeld." Het is heel makkelijk om in een groep mee te gaan, zelfs als het niet de beste keuze is of als het volkomen tegen je verstand in gaat. Een goed voorbeeld is het lift-experiment, waar een groep acteurs in de lift gaat staan, de verkeerde kant op kijkend. Uiteindelijk volgen ook onwetende mensen door zich ook naar de verkeerde kant te draaien.

Likes

Een andere mogelijkheid is de aandacht. Het is heel aanlokkelijk om een video te maken voor sociale media. Alle reacties die je erdoor zal krijgen spoken al - onbewust - door je hoofd. Likes, comments, alles waar de gemiddelde tiener tegenwoordig voor lijkt te leven. Het is heel normaal in deze tijd van beeldschermen, maar dat maakt het niet minder erg.

Reflex

Het is natuurlijk ook nog mogelijk dat er een andere reden achter schuilt. Al sinds het prille begin heeft de mens het zogenaamde 'fight or flight'-reflex. In een stressvolle situatie, zoals een steekpartij, heeft iedereen een standaard reactie. Voor sommigen is dat 'fight', het soort mens dat te hulp zou schieten, maar voor anderen is dat ‘flight’. Die laatste mensen blijven liever op een afstandje kijken. Het is dus menselijk om liever uit de buurt te blijven, niet iedereen kan daar iets aan doen.

Uiteindelijk is het niet helemaal zeker waarom we nou zo graag toekijken. Wat we wel kunnen doen is ons er bewust van zijn en proberen om ons gedrag te veranderen. Of je nou een 'fighter' bent of niet, je kan je altijd afvragen hoe jij het zou vinden als mensen alleen maar staan te filmen nadat jij bent aangereden of neergestoken.