Steeds vaker worden we met het concept geconfronteerd: het smartphoneverbod. Inmiddels snakken meer leraren naar een smartphonevrij klaslokaal en houdt onderwijsminister Dennis Wiersma de ban niet meer voor onmogelijk. En ergens begrijp ik het wel.

Misschien is het wel beter om afstand te nemen van mijn smartphone, dacht ik afgelopen zomer. Ik had het gevoel dat ik mezelf verloor in die eindeloze spiraal van entertainment en communicatie op het rechthoekige apparaatje. En juist dat laatste zat me dwars. Mijn telefoon mocht dan wel aangesloten zijn op de WiFi, maar ikzelf voelde geen enkele verbinding meer met de wereld. Ik besloot een einde te maken aan dit vreemde gevoel en ruilde mijn slimme telefoon in voor een 'dumbphone', een telefoon zonder WhatsApp en andere sociale media.

Het geluid van overwinning

De volgende morgen word ik wakker en kijk ik op tegen de talloze meldingen die ik op mijn telefoon zal treffen. De enige tjilpgeluiden die ik hoor zijn echter afkomstig van de vogels buiten. Twitter heeft er deze keer niets mee te maken.

Al snel merk ik een aantal positieve punten op. De batterij van de dumphone gaat minimaal een week mee zonder dat ik hem opnieuw hoef op te laden. Een andere punt is dat ik plots veel meer tijd om handen heb, omdat ik voorheen gewend was continu bereikbaar te zijn voor anderen. Ondanks dat ik nu moeilijker te contacteren ben, is mijn band met mensen ironisch genoeg versterkt.

Naar mijn idee komt dit doordat we elkaar nog dingen te vertellen hebben en de gebeurtenissen niet al hebben gezien op elkaars Instagram of hebben besproken via de app. Vrienden komen vaker langs om wat te vragen of te delen, omdat ze me niet meer kunnen appen - hoewel de liefhebbers snel overgaan op sms. Daarnaast kan ik me beter focussen op school en raakt mijn eigen blik op de wereld niet zoek tussen de vele meningen die te vinden zijn op het web.

Dit wil je ook lezen:

Geen mobieltje op school? Onzin!

Ik hijs mijn witte vlag

Mis ik de smartphone niet een klein beetje? Nee. Toch gaan er met het gebruik van de dumbphone moeilijkheden gepaard. Sms'en met negen toetsen bijvoorbeeld is verschrikkelijk nadat je vertrouwd bent met het hebben van zo'n 35 toetsen.

Verder ontdek ik dat sommigen geen contact kunnen opnemen met mij, omdat ze geen beltegoed hebben. Daarbovenop blijkt het ook niet handig te zijn voor mijn werk. Juist voor werk koos ik voor een dumbphone in plaats van 'geen phone', maar een aan internet verbonden berichtenservice blijkt wel handiger te zijn dan sms'en. Uiteindelijk kan ik niet om het laatstgenoemde heen en neem ik na zes maanden weer een smartphone.

Het beste van twee werelden

Maar wel met maatregelen. De enige applicatie die tot op heden is te vinden op mijn telefoon is Whatsapp. Ik maak er nagenoeg alleen gebruik van voor mijn bijbaantjes en grotere schoolprojecten. Op deze manier voel ik niet veel verschil met hoe ik de dumbphone gebruikte tegenover hoe ik mijn smartphone nu gebruik. Wat ik wel mis, is de batterijduur. Het dagelijkse opladen begint me langzamerhand op mijn zenuwen te werken.

Het nemen van een dumbphone raad ik zonder twijfel aan. Bijvoorbeeld voor als sociale media je te veel worden, je je even wil distantiëren van de online wereld of gewoon verlangt naar een hipstergadget in je zak. Kun je een smartphone echt niet missen, dan is er nog altijd de optie om deze apps te verwijderen. Zo zorg je alsnog voor een dommere telefoon én een relaxter hoofd.

Dit wil je ook lezen:

Dagen offline in 2021, kan dat nog?