Met trillende handen verwijder ik snel mijn 's ochtends aangebrachte mascara. Ik heb nog vijftien minuten tot mijn ouders thuiskomen.

Vluchtig gooi ik mijn haar in een slordige knot en doe ik de pruik op. Deze keer ben ik Aron, een van mijn favoriete jongens.

De pruik is blond, heeft een sportief kapsel en verraadt gelukkig niets van mijn eigen lokken. Ik probeer zo goed mogelijk mijn verraderlijke decolleté te verbergen door er nauwkeurig een paar lagen doorzichtig folie omheen te wikkelen.

Een hangerige broek en mannelijke boxershort verbergen de rest van mijn vrouwelijke vormen.

Na een diepe zucht en een poging mezelf te overtuigen dat echt niemand mijn echte identiteit kan herkennen, stap ik in de metro. Over een kwartiertje heb ik afgesproken met een van de mooie meisjes die ik via Facebook sprak: Alice.

Ze heeft blonde krullen en een ontzettend lieflijk uiterlijk. Niet het type meisje dat op andere meisjes valt, misschien zelfs het type meisje dat ervan walgt. Ik ken haar via via, ze zit blijkbaar in een van de lagere klassen op m’n school. Niet dat ze ooit zal weten wie ik echt ben.

We hebben afgesproken in een cafeetje dicht bij een metrostation ver weg van ’t centrum. Mijn excuus? Dat ik haar 'rustig wilde spreken'. Op Facebook was ze helemaal gecharmeerd van m’n mannelijke uiterlijk. Ze zou eens moeten weten...

Als ik binnenkom, zit ze aan een tafeltje bij het raam met haar telefoon te spelen. Ze kijkt verwachtingsvol om zich heen, totdat haar ogen die van mij ontmoeten.

Glimlachend introduceer ik mezelf, terwijl het schuldgevoel aan me begint te vreten. Waarom ben ik gedwongen toneel te spelen om dit te mogen doen? We praten wat over school. Vragen die ik niet goed kan beantwoorden, ontwijk ik door anekdotes te vertellen die nooit daadwerkelijk gebeurd zijn.

Hoe leuker de date wordt, hoe verschrikkelijker ik me voel. Na een paar uur brei ik er een eind aan met het excuus naar m’n voetbaltraining te moeten. Ze kijkt me verdrietig aan terwijl ze voorover buigt voor een kus. Dit gedeelte blijft elke keer weer moeilijk voor me. Ik sta snel op en murmel "Ik spreek je nog!"

Terwijl ik langs de caféruit loop, zie ik haar binnen zitten. Teleurgesteld, met hangende schouders. Ze moest eens weten hoe veel pijn het mij doet. Een paar minuten later verwijder ik haar van Facebook. Op naar een nieuw meisje.

Justine is geen lesbienne die zich wanhopig als jongen verkleedt om de aandacht van meisjes te trekken, maar Gemma Barker (19) uit Groot-Brittannië is dat wel. Toen Gemma na de zoveelste verkleeddate betrapt werd en gearresteerd, kwam de aap uit de mouw. Ergens begrijpt Justine Gemma wel: een kat in het nauw maakt soms rare sprongen. De Britse rechter doet morgen uitspraak over haar identiteitswisseling.