Ik dacht dat het alweer lente werd. Als ik naar buiten liep, voelde ik me zelfs een beetje trots. De sneeuw was weg, het ijs was gesmolten. Ik had het allemaal overwonnen.

De blaadjes groeiden nog niet aan de bomen, maar het leek net alsof de takjes alweer hun best deden om groen te worden. Het was dan misschien pas net februari, officieel nog even winter, maar de lente zat in de lucht. 

Tot afgelopen weekend. Grmbl.

Ik ben een zomermens. Net als veel anderen houd ik van lange, zorgeloze vakanties, luie stranddagen en korte broekjes en bikini’s. Als het buiten vroeg donker wordt, wordt het licht bij mij binnen ook steeds geringer. Ik word moe, wit en chagrijnig. Nee, de winter is niet voor mij gemaakt. De zomer, met al haar zonnigheid, des te meer. En misschien is dat ook wel de reden dat ik zo van de lente houd. 

Met zonder jas

Want de lente betekent bijna zomer, het einde van de kou. Ik weet dat als de lente begint, de zomer nooit ver weg kan zijn. Als de knopjes beginnen te ontpoppen en je eindelijk weer met zonder jas naar buiten kunt. Als je in de pauze buiten kan zitten zonder dat er iemand begint te klagen over de temperatuur, ja, dan word ik vrolijk. Als het buiten weer lichter wordt, word ik dat ook.

En misschien was dat ook wel de reden dat ik dacht dat het alweer lente werd.

Nu is het midden februari. Er ligt sneeuw. Heel veel sneeuw. Op de tv zien we hoe Amerika ingepakt is door een dikke laag wit poeder. Zo’n laag die je eigenlijk met kerst zou verwachten. Mensen kunnen hun huis niet uit, of lopen als ingepakte Eskimo’s in een dikke jas.

Nog winterder

Hier in Nederland is het misschien wat minder erg: op de wegen kunnen we alweer fietsen zonder valangst of gladheidgevaar. Maar toch is het nog overal wit. En koud. Het vriest weer. Het is nog steeds winter, nog winterder dan ik dacht.

Nee, het is nog lang geen lente. Zondagmiddag is het wel. Ik maak een boswandeling en de zon schijnt – halleluja, de zon! De takken glinsteren een beetje. De blaadjes zijn wit. En eigenlijk, zolang de sneeuw in het bos blijft, en niet op mijn weg naar school, vind ik het nog best mooi ook. Als ik met een rode neus en koude handen achter de chocolademelk zit, besef ik het. Het mag best nog even winter blijven.