De Kunstbende ken ik al langer als de landelijke wedstrijd voor creatieve jongeren. Maar voor het eerst besluit ik dit jaar deel te nemen en bezoek de voorronde in Limburg. Ik verwacht dat ik tijdens mijn optreden in mijn broek zal poepen van de zenuwen. Een sfeerverslag.

Ik blijk daar niet de enige: er zijn 340 deelnemers, verdeeld over acht categorieën. DJ, dansen, mode: alles mag vandaag. Ik doe mee in de categorie Taal.

Artiesteningang

Rond twaalf uur loop ik de artiesteningang van de schouwburg binnen. En stiekem is dat het beste moment van de dag: met een geel bandje om mijn pols mag ik in de artiestenfoyer zitten. Een beetje doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, optreden in een schouwburg.

Meteen valt me op dat er een hoop druktemakers rondlopen. Bij kunstige jongeren denk je al snel aan stille typetjes die zwaar in zichzelf gekeerd zijn. Maar nee, ik zie niemand stil in een hoekje z'n meegebrachte pakje Chocomel zitten drinken. Iedereen is juist superspontaan!

Honingdamp

Als ik de sfeer moet omschrijven, zou ik zeggen: honingdamp. Heel zoet en fris, niet plakkerig. Voordat mijn categorie aan de beurt is, zit ik in de zaal om de muzikanten te bekijken. Het ritme van de bandjes en DJ's laat mijn lichaam trillen en tintelen.

Mijn eigen moment begint eraan te komen. Over twintig minuten moet ik me backstage melden, dus ik loop terug naar de artiestenfoyer. Ontspannen praat ik met concurrent-deelneemster Quintly, totdat de briefing met de laatste instructies begint.

Droge mond

Ineens voel ik me alsof ik in een film speel. Ik lach verlegen naar lotgenoot Quintly en zij aan zij lopen we zelfverzekerd door de lange gangen de kleedkamers voorbij. Ik trek de deur open die normaal gesloten blijft en doe mijn best zo cool mogelijk in de coulissen te blijven wachten.

Terwijl Quintly haar verhaal vertelt, (perfect trouwens, met emotie) voel ik mijn mond al opdrogen.
Niet dat ik normaal gesproken dertig liter speeksel per minuut kwijl, maar je word je opeens heel bewust van alles wat je voelt. Brrr. Toch wel een beetje eng, dit moment.

Op het podium

Voor ik het weet bevind ik me op het podium. Ik voel me opgelaten door vijfhonderd paar ogen die zich op me richten, maar wel op mijn plek. Zodra ik het eerste woord door de microfoon zeg, valt alle spanning van me af. Mijn benen zijn niet langer slap, mijn handen niet meer klam en mijn hoofd is ontspannen. Ik voel me kwetsbaar omdat ik mijn eigen verhaal vertel, maar iedereen luistert.

Na dik vijf minuten loop ik het podium weer af, begeleid door applaus. Wat een onbeschrijfelijk gevoel! Heftig, maar supergaaf.

Vermoeiend

Het valt me op dat alle deelnemers zich na hun act een stuk meer verbonden met elkaar voelen dan daarvoor. Waarschijnlijk omdat we allemaal dezelfde ervaring rijker zijn geworden.

Bij de prijsuitreiking merk ik dat iedereen het wel een beetje heeft gehad. Een zeven uur durende explosie van humor, kunst en cultuur is best vermoeiend.

Zenuwen peanuts

Ik behoor helaas niet tot de winnaars, maar deze ervaring vandaag vind ik al een prijs op zich. De eerste plaatsen per categorie worden toebedeeld aan deelnemers die 'm ook stuk voor stuk absoluut verdienen. Deze Limburgse gasten gaan echt knallen op de landelijke finale op 23 april in Amsterdam.

Sinds ik me realiseerde dat het met de zenuwen wel meevalt en ik gewoon van zo'n optreden kan genieten, lijkt 't me ineens ook supercool om ooit eens in Amsterdam op dat finalepodium te staan. Volgend jaar doe ik zeker weer mee. Maar dan inhoudelijk nog twintig keer beter.