In een land hier niet zo ver vandaan was er eens een prins genaamd Willem. Samen met zijn vrouw had hij drie dochtertjes. Ze woonden op een landgoed in het prachtige Wassenaar en waren zielsgelukkig. Tot op 28 januari 2013 het noodlot toesloeg.

Zijn moeder - een machtige vrouw - besloot dat 't genoeg was. Na 33 jaar staatsbezoeken aflopen, kersttoespraken houden en onderhandelen met de ridders van de Tweede Kamer was ze eruit: het was tijd voor Willem om het stokje over te nemen.

Visitekaartjes

Hoewel zijn moeder hem jarenlang had geprobeerd voor te bereiden, was-'ie niet zo blij met deze mededeling. Zomaar, op een alledaagse maandagavond, werd duidelijk dat hij al z'n visitekaartjes moest laten herdrukken. Vanaf april was het niet langer prins Willem, maar koning Willem. Shit.

De maanden die volgden, waren nog veel zwaarder. Het begon allemaal met de inhuldiging in de Nieuwe Kerk: na het kronen duurde het wel drie hele dagen tot Willems blonde lokken terugsprongen in hun oude conditie.

Drommels!

En vanaf dat moment was het wel heel erg echt. De paarden werden voor de wagen gespannen en Willem en zijn gevolg begonnen aan een reeks staatsbezoeken. Zo reisde hij af naar het verre Griekenland. En drommels: wat scheen de zon daar hard! En wat was het land arm! Dat had de koning van het koude Koninkrijk der Nederlanden nog nooit eerder meegemaakt.

Eenmaal terug - zoals de klok in ons paleis tikt, tikt-'ie nergens - werd het hoog tijd voor het echte werk. Er stonden gesprekken met landheer Mark, altijd een groot bewonderaar van Willems moeder, op de agenda. De verhuizing naar dat vreselijke Paleis Huis ten Bosch. Fotoshoots met de ridders van de Tweede Kamer.

En alsof dat nog allemaal niet genoeg was, moest hij in september ook nog een heel lang gedicht voorlezen. Sinterklaas was nog niet eens in het land! Daar knipte hij dan ook rigoureus in: op het 'welkom leden ' en 'tot ziens' na bleef er weinig over. Dit alles tot ergernis van landheer Mark.

Máxima, zijn vrouw, was niet zo blij met de carrièreswitch van haar man. Langzaam zag ze haar immer vrolijke echtgenoot, die eerder nog vrolijk met toiletpotten smeet, veranderen in een ijskonijn. Plichtsgetrouw stond hij iedere morgen op, maar zonder passie. Op een warme donderdagmiddag in augustus bedacht ze dan ook een plan: het werd tijd dat Willem zijn vak met plezier ging uitoefenen.

Hittevrij

Máxima belde alle ridders van de Tweede Kamer op. En landheer Mark. De gehele regering werd ontboden op het paleis. Ook dochters Amalia, Alexia en Ariane haalde ze van school. De open haard ging aan en de verwarming op z'n hoogst: alles werd uit de kast gehaald om koning Willem te laten ontdooien. "VERRASSING!" schreeuwde ze toen de koning zijn paleis betrad. Het was een schot in de roos: voor het eerst sinds maanden lachte Willem weer.

Wijscheid komt met de maanden, zo ook bij onze Willem. Na dit mieterse verrassingsfeest werd hij zichtbaar blijer. De staatsbezoeken werden steeds minder vervelend, de kroon deed steeds minder pijn aan zijn oren en zijn vriendschap met landheer Mark ging met steeds minder geweld gepaard. Maar bovenal, lieve kinderen, ging koning Willem genieten van zijn ambt. Na maanden vol tranen ging voor koning Willem de zon weer schijnen in het Koninkrijk der Nederlanden.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Ook de redactie van Scholieren.com doet Bea de groeten (bedankt!), en wenst Wim-Lex veel succes toe! Zet 'm op, Wim!