Hier beneden is het koud. Ik sta te trillen en een onbehaaglijk gevoel borrelt langzaam in me op. Ik ken dit gevoel. Ik moet aan boven denken, aan tien meter boven mij.

Aan de mensen die op straatniveau tussen duizenden lichtjes lopen. Iedereen iets warmer en liever dan normaal. Omdat het bijna kerst is. Hier beneden in het metrostation bestaat het bijna-kerst-gevoel niet.

Hier beneden zijn we niet warm en er zijn hier geen lichtjes. Het licht is als altijd naar en geel. Zelfs met bijna-kerst. De muren en vloeren grijs. De mensen staan hier in de kou omdat ze wachten. Ze staan hier te wachten op een net zo koude metro met net zulke koude mensen. Maar geen van hen schijnt het erg te vinden. Een ieder lijkt te denken: even koud, even kil, even niet bijna-kerst. We zijn er zo doorheen.

Niemand naast elkaar

Ze stappen de metro in, denkend aan de wereld vol lichtjes en warme mensen. De wereld hierboven, de wereld waar het bijna kerst is. Er zijn acht banken voor elk vier mensen. Er stappen acht mensen in. Ieder kiest zijn eigen bank. Niemand gaat naast elkaar zitten.

Ik kijk naar een vrouw van halverwege de 50, ze is lang en donker. Ik ben klein en blank. Mijn ogen kruisen die van haar. Ik kan net niet zien wat voor kleur ogen ze heeft. Ze kijkt geschokt weer weg, alsof ik net met een pistool heb lopen zwaaien. Men is bang voor vuurwapens, voor spinnen en natuurrampen. Maar onze nummer 1-angst kijkt ons schichtig aan in de metro.

Bang voor elkaar

Wij zijn bang voor terroristen, gekken, maniakken, seriemoordenaars, psychopaten, mannen, vrouwen, mensen. Het allerbangst zijn wij voor el-fucking-káár. Wij schijten in onze broek als er iemand naast ons gaat zitten als er ook andere stoelen vrij zijn, of ons langer dan twee seconden aankijkt. Waarom heeft die man zijn handen in zijn zakken? Past daar een pistool in? Wat zit er in die tas van die jongen? Ben ik op tijd uit de metro voordat die rugzak ontploft? Wie moet ik om hulp vragen als die vrouw mij mee naar buiten trekt? Ze zien er allemaal zo verdacht uit.

Ik schrik, de metro stopt.  Eén vrouw stapt uit, zonder mij mee te trekken. Een man stapt uit, haalt geen pistool maar zijn ov-chipkaart uit zijn zak. Een jongen loopt langzaam de coupé uit, zijn rugzakbom is niet afgegaan. Alleen de lange donkere vrouw en ik blijven over. Ze kijkt mij niet één keer aan.

In het rond schieten

De metro stopt bij de eindhalte. We staan tegelijk op en lopen naar de deur. Ze drukt wel vijf keer op het knopje, de deur gaat open, ze stapt uit. Ze is blij dat ze de rit heeft overleefd. Ze denkt: je weet maar nooit, je hoort het vaak genoeg, van die gekken die opeens in het rond gaan schieten. Zou ze zich daar eigenlijk bewust van zijn? Zou ze ooit denken: jammer dat ik bang ben voor mensen zoals ik. Mensen van vlees en bloed. Haar medemens is haar grootste angst.

Zonder enig geluid te maken loopt ze weg. Ik zeg: "fijne kerst, mevrouw."