Huilend stort ik ter aarde. Ik probeer de reden van mijn mental breakdown te verwoorden, maar ik kom niet verder dan: "ihik kahan hehet niehiet meeeeeheer".

Mijn moeder schraapt me van de grond, overhandigt me een kopje thee en zegt het slechtste ooit: "je hoeft het niet allemaal in je eentje te doen. Je kunt samenwerken, dat scheelt".

Ik heb deze week vijf proefwerken, ik moet een werkstuk en een praktische opdracht inleveren en een eindexamenscène voor drama in elkaar zetten. Pittig, maar dat hoort bij het vwo. Het probleem is alleen dat ik al die dingen niet in mijn eentje mag doen, maar dat ik moet SAMENWERKEN.

Samenwerken is verschrikkelijk en zorgt alleen maar voor problemen.

Hel breekt los

Het begint al op het moment dat de opdracht wordt uitgedeeld. Het klinkt als best een leuke opdracht, totdat een leerling de beruchte vraag stelt: "Mag je samenwerken?" En als de leraar dan zegt: "sterker nog, je móet samenwerken", dan breekt de hel los. Chaos ontstaat en leerlingen vliegen en rennen om te zorgen dat ze een fijne partner veroveren.

Het fenomeen 'samenwerken' zorgt vooral voor problemen bij twee verschillende soorten scholieren. Als eerste in de vriendengroepjes met een oneven aantal. Wie gaat met wie en wie blijft alleen achter? Met wie ga je samenwerken en wie beledig je dan? En de allergrootste probleemstelling: wie van je vrienden moet je proberen te vermijden, omdat samenwerken met hem/haar echt niet lukt, maar diegene dat echt niet aanvoelt?

Versufte loners

Dan probleemgroep twee. Voor deze scholieren is samenwerken het allerconfronterendste wat er bestaat: de loners, de mensen die geen echt goede vrienden hebben in de klas. Op het moment dat de keuzechaos ontstaat, kijken ze versuft voor zich uit, wachtend op hen die overblijven. Uiteindelijk blijven uit de oneven groepjes een paar leerlingen over die maar teleurgesteld naast de overgebleven mensen neerploffen.

De neerploffers beseffen echter niet dat dit 'ongeluk' hun grootste geluk is. Ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat samenwerken helemaal niet erg is. Er is namelijk een truc, een voorwaarde: werk samen met iemand waar je verder absoluut geen enkele persoonlijke band mee hebt. Dan kan je puur zakelijk te werk gaan.

Controle opeisen

Je kunt boos worden als hij of zij niet op komt dagen voor een huiswerkafspraak, want ruzie zul je toch niet zo snel krijgen (of is niet zo erg). Je deelt elkaars humor niet, dus je zult niet de helft van de tijd samen in een deuk liggen. Nog een groot voordeel (in mijn geval): diegene heeft nog niet door dat jij, die achter het toetsenbord zit en typt, daarmee precies de juiste hoeveelheid controle hebt opgeëist.

Ik ben een bitch en nog een bazige dominante bitch ook, ik weet het. Maar ik wil nou eenmaal de touwtjes in handen hebben. Ik wil het goed doen, dat schoolgedoetje. En dat probeer ik dan ook. Maar als ik dan afhankelijk ben van een ander, wordt het een stuk lastiger. Misschien moet ik het wat meer loslaten, wat vaker tegen mijzelf zeggen: "je hoeft het niet alleen te doen, dat scheelt". En dan wel geloven dat dat echt wat uitmaakt, natuurlijk.