Dat hoogbegaafden moeiteloos hoge cijfers halen, snap ik. Dat ze urenlang op Google Books in plaats van Facebook zitten omdat ze dat interessanter vinden, ook nog wel.

Maar wat ik maar niet kan begrijpen: hoe werkt zo'n überslim brein nou precies?

Hoogbegaafde Tygo de Vries (10 jaar, schrijver en tweedeklasser) legt het me uit.

Herinneringen gekoppeld aan jaren

Allereerst: z'n privégeheugen. Mijn jeugdherinneringen dansen door elkaar heen als rode cijfers door de zwarte in Magister. Was ik drie, vier, vijf of zes toen ik voor het eerst een speculaasje uit de koektrommel griste? Geen idee!

Tygo heeft elke herinnering gekoppeld aan een levensjaar. Ja, dat is best eng. Maar nog enger is dat zijn eerste herinnering niet op driejarige leeftijd zijn leven binnenstapte, maar al aanbelde toen hij nog niet eens kon lopen. "Ik weet nog precies hoe we de gang binnenkwamen nadat ik in het ziekenhuis geboren was," vertelt hij. Als krijsend, kaal zwitsalhummeltje had hij dus al een bewustzijn om ‘u’ tegen te zeggen.

Alles moet altijd sneller

Superslim of niet, Tygo is niet bepaald een perfect, geduldig jongetje dat overal netjes op wacht. "Jij zet altijd veel te sloom koffie," krijgt zijn vader van 'm te horen. "Dat kan ik veel sneller." Alles blijkt altijd sneller te moeten bij Tygo. Dan is het jammer, hoogbegaafd of niet, dat je niet alles zelf kan doen.

"Maar niet álles hoeft snel," nuanceert zijn vader lachend. "Opstaan en op tijd op school komen, hoeft voor Tygo ineens níet gehaast."

Supersnel lezen

Lezen is ook zoiets wat in hoge snelheid moet gebeuren. Ik doe de test en duw Tygo het boek in z'n handen wat hij op zijn negende samen met zijn moeder schreef: Ik ben 9 en een brugsmurf.

En inderdaad: voor het lezen van één luttele bladzijde heeft hij even weinig tijd nodig als een stoplicht om van oranje naar rood te gaan. Dat heerlijke moment dat oom agent jou nog niet op de bon mag slingeren.

Alles valt 'm op

Ik lees dezelfde pagina (en voel me sloooohoooom) en merk dat de jonge auteur álles beschrijft. Geen detail ontgaat hem en dus krijgt de lezer alles mee. Tygo heeft oog voor detail en een pen die daarvan smult.

Maar als je zoveel ziet en onthoudt, dan moet je brein op een gegeven moment toch gewoon overlopen? Of je geheugen op z'n minst een grote puinzooi worden? Alles blijkt echter nog mooi geordend in Tygo's geheugen. Hij legt uit dat 't soms voelt als een soort computer waar je razendsnel bestanden uit kunt halen. "Apple of Microsoft?"

"Microsoft," vindt Tygo.

Chaotisch

Klinkt allemaal superstrak georganiseerd, maar toch heeft Tygo soms last van chaos. De Donald Duckpockets op zijn kamer staan weliswaar perfect op nummer geordend, maar plannen is iets wat je nooit aan hem moet vragen. Bovendien: als iets hem niet interesseert, leert hij het gewoon níet. Ergens is hij dus nog een normale jongen, gewoon zoals het hoort.

Ik mag dit gastje wel, zeker nu ik dat brein van 'm wat beter begrijp. Hij leest als een stoplicht, maar is wél gezellig chaotisch. Hij onthoudt alles, slaat het netjes op en houdt daarbij meer van de levende Bill Gates dan van de dode, tot stof vergane, in zijn kist creperende Steve Jobs. Mooi.