Of nou ja… ik wandelde een marathon. Vorige week kreeg ik spontaan het idee om een tocht van meer dan 40 km te wandelen, gewoon om te kijken of ik het aankon. Zo gezegd, zo gedaan, dus ging ik een paar dagen later samen met mijn vader en hond op pad. Dit is hoe het verliep.

6:00 uur – 'Waarom doe ik dit?'

De wekker gaat en ik spring enigszins verdwaasd mijn bed uit. Mijn eerste gedachte: waarom sta ik vrijwillig zo vroeg op in de zomervakantie? Zelfs mijn hond is nog diep in slaap als ik beneden kom. Nadat we onze van tevoren klaargemaakte tassen hebben gepakt, vertrekken we met de auto naar ons beginpunt: Zaandam. Het plan is om vanaf daar naar Amsterdam te wandelen en vervolgens terug te reizen met de metro en trein.

7:00 uur – Let’s go!

De route is op mijn telefoon gedownload, de zon schijnt en we zijn ready to go. Gek genoeg ben ik een beetje… zenuwachtig? Normaal gesproken loop ik alleen een ommetje met de hond, verder dan 20 km ben ik nooit gekomen. En ik kan me niet herinneren dat ik ooit 40 km heb gefietst, dus ik weet niet wat ik kan verwachten. Misschien krijg ik na een paar uur al blaren, misschien stort ik na 30 km in aan de kant van de weg. Aan de andere kant: als mensen een marathon kunnen rennen, dan moet wandelen easy peasy zijn, toch?

7:29 – Wilde Beesten spotten

We zijn nog geen half uur onderweg of we komen het eerste echte Wilde Beest tegen. Een agressief ogende, knalrode kreeft, inclusief grote scharen en een geschubde staart, ligt op het wandelpad. Dat agressieve valt uiteindelijk wel mee: hij is dood. Maar toch: we hebben een Wild Beest gespot!

12:00 – Tijd voor ijskoffie!

We zijn op de helft van de route! Mijn sportlegging plakt aan mijn benen en er staat een oncharmant laagje zweet op mijn voorhoofd (ze hadden verdorie regen voorspeld, geen 24 graden), dus is het tijd om af te koelen en pauze te nemen. IJskoffie en citroentaart hebben nog nooit zó lekker gesmaakt.

14:00 – plaspauze

Wanneer ik moet plassen is er natuurlijk weer kilometers lang geen huis te zien. Wel worden we telkens bijna omver gereden door de hordes dagjesmensen op hun elektrische fietsen. Ik ben natuurlijk totáál niet jaloers op het gemak waarmee ze langs ons zoeven. Na de plaspauze in Ransdorp (jup, dat bestaat echt), ben ik weer vol goede moed. Nog maar een paar kilometer te gaan en ik ben nog steeds blaarloos!

15:30 – Gehaald!

Ik heb het gehaald, de 42,195 km van een marathon! Ik heb geen zonnesteek opgelopen (ik ben wel zwaar verbrand) en er is geen blaar te voelen. Ik ben alleen best wel stijf als ik weer begin te lopen na een pauze, maar dat we nog vier kilometer tot de metrohalte moeten, is geen enkel probleem.

De dag erna – spierpijn?

Ik had me voorbereid op helse spierpijn na de 46 km die ik in totaal heb gelopen. Ik had zelfs expres de dag erna vrijgehouden zodat ik de hele dag met mijn vermoeide benen op de bank kon zitten. Maar het viel alles mee. Mijn hond heeft duidelijk meer last van spierpijn. Ik heb hem nog nooit zo moeizaam zien lopen.

'De volgende keer 50 km?', vroeg mijn zus toen ik terugkwam. Ehmm… écht niet! Ik vind het leuk dat ik deze wandeling heb gedaan, maar ik moet eerlijk zeggen dat zo lang lopen best wel saai is. De komende tijd houd ik het gewoon bij ommetjes met de hond.