Finale van Kunstbende 2015. Ik stond op het podium. Net niet als laatste. De zaal was donker, het was stil en er zaten pro's uit de schrijfwereld (o.a. oud-blogger Lotte en Hanna Bervoets) in de jury. De eerste paar zinnen van mijn voordracht huppelden mijn mond uit en toen... was ik mijn tekst kwijt.

Het werd zwart. Niet qua zicht, maar in mijn brein. Het stond stil, vloog weg. Als een zwevend tapijtje Het Donkere Niets in. "Kut, kut," mompelde ik, "dit is écht shit." Wat een woordkeuze. "Wat moet ik nu doen?"

Jurylid Lotte wapperde met mijn tekst door het publiek, ik nam het aan en vervolgde mijn voordracht. Mijn stem rilde, ik vond het ongelooflijk ongemakkelijk, maar ik wilde het wél afmaken. (Want ja, hállo, ik stond in de finale, man.)

Faalangst
Ik ben geen podiumbeest, maar plankenkoorts heb ik niet. Het gaat om de angst om minder goed te zijn dan iemand anders. De angst om niet aan bepaalde verwachtingen te voldoen. Dat is niet alleen in het theater het geval, maar ook op school.

In de eerste en tweede klas ging het prima. In de derde stond ik een 3 gemiddeld, behalve voor Nederlands en scheikunde, en in de vierde zakte ik voor het vmbo. Na research op het internet, klopte ik aan bij het vavo. Ik zat letterlijk tussen de drop outs van het vmbo-t op een 'slecht' georganiseerde school. Ik wilde er zó graag snel vanaf zijn, dat ik iedere dag met goed fatsoen mijn huis- en leerwerk deed en uiteindelijk slaagde met een leuke cijferlijst.

Obsessief plannen

Die leerroutine hield ik vast op het havo, maar toch bleef het niet goed gaan. Het punt is namelijk dat ik niet wilde terugvallen naar het verleden. Als je namelijk één keer gezakt bent, voel je je  een mislukkeling for ever and ever and ever.

Daarom begon ik met plannen. Om de chaos in mijn hoofd in goede banen te leiden. En dat werkte. Maar als de toetsweek naderde, werd ik obsessief. Ik studeerde van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en dook rond twee uur mijn bed in om zeker te zijn van een voldoende. Voordat ik mijn SE had, kotste ik in de gootsteen en stapte misselijk de trein in. 

Maar nú
Nu ben ik fucking zen. Mede door de zweverige ademhalingsoefeningen die mijn moeder introduceerde en mede door een omschakeling in mijn hoofd. Ik plan nog steeds, maar een planning – zo leert de ervaring – is om richting te geven aan het zooitje in je kop én om gewijzigd te worden. Een beetje afwijken, zo af en toe, dat mag.

Ook doe ik mee aan avondjes met Spoken Word: ik schrijf twee dagen van te voren aan mijn korte verhaal én dan lees ik 'm voor, terwijl ik ernstig geconcentreerd in mijn blaadje verdwijn. Want oefening baart... minder angst om te falen en meer vertrouwen in jezelf. Toch?