Koken. Het woord alleen al bezorgt mij klotsende oksels, slapeloze nachten, gekromde tenen en vreemd genoeg nooit een gevoel van honger. Helaas ben ik al een tijdje negentien jaar oud, en negentien is bijna twintig, en twintig klinkt aardig volwassen. Zodoende dien ik nu toch wel een beetje volwassen te worden. En dus ook te leren koken.

Na 15 jaar school knijpt Oscar ertussenuit: hij neemt een tussenjaar. Tijd genoeg om ein-de-lijk te doen wat hij wil en flink wat van zijn bucketlist af te strepen. Al zijn belevenissen deelt hij in deze reeks op Scholieren.com.

Toen ik tegen mijn moeder zei dat ik bij haar kooklessen wilde volgen keek ze me een beetje spottend aan. Alsof groenten, aardappels en vlees bereid kunnen worden door zo’n beetje elk levend wezen. (Mijn moeder bereidt overigens elke avond twee maaltijden: een culinair staaltje voedsel voor haarzelf, en de vaste prik voor vaderlief, broerlief en mij.) Maar goed, ik werd dus in het diepe gegooid.

Simpel menu

‘Je bent wat je eet’, hoor ik weleens. Dat klopt in mijn geval. Ik ben een simpel mens, en zo eet ik ook: simpel. Groenten, aardappels en vlees. Het liefst zeven dagen per week en 52 van die weken achter elkaar. Dat staat dus ook vandaag op het menu.

Dus ging ik aan de slag. Men begint blijkbaar met het schillen van de aardappels. Hier kan niet veel fout gaan, mits je het mes van je af beweegt. Schil naar je toe en je hebt, net als ik, een fikse snee in je duim.

Terwijl de aardappels beginnen aan hun twintig minuten durende verblijf in kokend water ga ik door met groenten. En niet zomaar groenten: ik kies qua bereidingswijze voor zo’n beetje de makkelijkste groente die er bestaat: gesneden rode bieten. Waarom zijn ze zo makkelijk te bereiden vraag je? Nou, het mooie aan deze bieten is dat het niet uitmaakt of ze gaar zijn of niet. Eten kun je ze, en ziek word je er niet van.

Een liter jus

Dan het laatste onderdeel van mijn niet-zo-culinaire gerecht: gehaktstaven. Dit leek mij wel geschikt vlees om tijdens mijn vuurdoop te bereiden: de staven zijn niet zo dik, waardoor ze geleidelijk aan gaar worden. Dan hoef ik ze dus niet drie keer open te snijden om te kijken of ze wel gaar zijn.

Volgens mij is het koken uiteindelijk allemaal volgens plan verlopen. Mijn familie mag zich gelukkig prijzen met de functie van testpanel. De drie onderdelen van mijn feestmaal staan uitgestald op tafel en het lijkt iedereen prima te smaken. Wel met een pot appelmoes en een liter jus per persoon, maar toch.

Ook jij kan koken

Om nu te zeggen dat ik kan koken: nee. Maar een maaltje bereiden kan daadwerkelijk elk levend wezen. Jij dus ook. Als ik ooit op mezelf woon, hoef ik niet de kwaliteiten van een chef-kok te hebben, voor mij is overleven genoeg. En ik weet nu dat dat wel goed gaat komen.