Na drie jaar middelbare school hebben mijn ouders mijn trucje wel door.

Doordeweeks af en toe snel een beetje huiswerk maken of een paginaatje leren, en in het weekend feestjes, feestjes, feestjes en nogmaals feestjes.

Zelf ben ik uiteraard erg tevreden over deze levensstijl. Maar met het oog op het eindexamen dat ik ooit zal moeten maken, leek het mijn ouders toch wel een verrekt goed idee voortaan wat béter huiswerk te maken. En vooral méér.

Dus terwijl ik nog een mojito bestelde op een strandje in Noord-Spanje, kwam mijn moeder met een mededeling. Ze had me opgegeven voor iets wat gelijk staat aan van de hoogste berg in de Sierra Nevada afspringen: De Huiswerkklas. 

Maar goed, ik kon mezelf moeilijk van een bergtop afgooien, omdat er immers nog zoveel leuke feestjes in de toekomst op mij wachten. Langzaam drongen de voordelen tot me door. Als ik voortaan doordeweeks alles goed zou leren, hoefde ik op zondagmiddag niet met gigantische koppijn last-minute nog aan de bak.

Dus nadat ik mezelf had voorzien van een paar zakken koekjes en een familievoorraad aan frisdrank, besloot ik maar even die huiswerkklas te gaan temmen. En voortaan tienen te halen.

Ik was amper begonnen en ik was al trots: JA! IK! RUTGER! MAAK! NU HUISWERK! Voor het eerst in twee jaar weer serieus aan de bak. Ik deed het toch maar mooi even.

Maar na een paar weken ontstonden de eerste barstjes in mijn gelukszalige toestand. Zo blijk ik totaal te trippen als ik twee uur lang opgesloten zit in een lokaal. Ik kan niet alleen maar koekjes eten en doen alsof ik huiswerk maak. Al kan dat trippen juist stimulerend werken: als ik nú opschiet, mag ik snel weg.

Na zo'n middag TL-buizen staren (hee, ik ben niet altijd gemotiveerd, sorry), voelt het echter heerlijk om de school te verlaten met het idee dat je thuis urenlang Oprah Winfrey en As The World Turns kunt gaan kijken. Het is heerlijk in het weekend de trein naar Amsterdam te kunnen pakken, zonder op zondag haastig terug te moeten om nog snel een rijtje Franse woordjes in je kop te stampen.

En die begeleiders die rondlopen en je kunnen helpen plannen? Vast heel nuttig, ware het niet dat ik tot nu toe altijd te eigenwijs was voor die hulp. Maar ik vermoed dat ik mijn zwaktes vast nog wel een keer toon.

Dus ja, tot zover: best oké. Nietwaar? Nou ja, de laatste weken twijfel ik over mijn nieuwe lot. Om deze vorm van huiswerkutopie te bereiken, moet ik minstens twee middagen per week in een nauw, stinkend hok zitten om heel burgerlijk huiswerk te gaan zitten maken. Het blijft natuurlijk wel húiswerk. Twee middagen. HUISWERK!

Na tien weken van twijfel ben ik eruit. Huiswerkklas is vooral fijn op de momenten dat je er niét letterlijk zit. Want tijdens die twee bewuste middagen per week? Dan zoek ik het liefst een hoge Sierra Nevadaanse bergtop op.