''De Westerse man heeft het zwaar'', vertelde een vriend van me laatst. ''Dat komt door feministen.'' Hij en zijn vriendengroep hebben een afspraak: als ze een meisje op Tinder tegenkomen met 'feminist' in haar bio, swipen ze naar links. ''Wij hebben het tegenwoordig zo veel moeilijker.''

Ergens heeft hij een punt, hoewel ik liever niet in termen van 'moeilijker' en 'zwaarder' praat. Mannen hebben vaker last van psychische problemen en alcoholisme en zelfmoord komen bij hen vaker voor. Sinds #MeToo krijgen ze al stress als ze erover nadenken hoe ze een vrouw moeten benaderen. Dat laatste is nogal onterecht: vrouwen zijn er echt niet op uit om mannen te laten arresteren voor onschuldige aanrakingen. Feminisme, echter, is niet de reden van deze problemen, maar eerder de oplossing. In deze blog leg ik uit waarom.

'Boys don’t cry'

Achtste groepers huilen niet, jongens ook niet. Dat is wat ons met de paplepel is ingegoten. Vandaag de dag zijn er nog veel jongens die, uit angst om hun mannelijkheid te verliezen, niet over hun emoties praten. Mannen moeten sterk zijn: rationeel, afstandelijk, dominant. Zij moeten meer verdienen dan hun vrouw, hard werken en goed zijn in sport. Elk sprankeltje vrouwelijkheid moet verdreven worden en verborgen onder een intens Putin-gehalte. Een sterke leider, dat is wat de man zou moeten zijn.

En dat is gevaarlijk. Dat mannen vaker last hebben van psychische problemen en sneller de dupe zijn van alcoholisme is echt geen toeval. Het idee dat ze niet over hun gevoelens kunnen praten is een enorme drijfveer voor mannelijke depressies en zelfs zelfmoorden. Zo is het bewezen dat het mannen na een break-up langer kost om weer gelukkig te worden dan vrouwen, omdat vrouwen er veel meer over praten. Praten helpt écht, en toch durven veel mannen het niet.

Feministen willen juist dat mannen wél hun emoties durven te laten zien. Vrouwelijkheid is geen scheldwoord, volgens hen. ''Vind je dat ik vecht als een meisje? Dank je!'' Feministen streven naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen en vinden dus dat jongens net zo veel emotie mogen uiten als meisjes. Het is het stereotype van die emotionele vrouw en die rationele man waar het hele feminisme tegen is.

Minder geld? Yes, please!

Laatst ontmoette ik een Nederlandse twintiger die vertelde dat hij zich onzeker voelde omdat zijn vrouw elke maand een paar honderd euro meer verdiende dan hij. ''Dat hoort niet'', zei hij. ''Ik ben een man en nu ben ik minder man. Ik voel me een huisvrouw.'' Ik voelde me, als vrouw, niet beledigd, maar ik kreeg ineens heel veel medelijden met hem. Is dit waar mannelijkheid om draait? Beter zijn, meer verdienen dan een vrouw? Dat lijkt me niet gezond. Ik denk dat vrouwenemancipatie best zou kunnen helpen bij het oplossen van dit probleem. Wanneer de vrouw écht als gelijke wordt gezien, zal het ook geen probleem meer zijn als zij meer verdient.

Hoewel in sommige opzichten de kritiek op het 21e eeuwse feminisme kan begrijpen, denk ik dat het voor zowel de vrouw (check mijn eerdere artikel) als de man goed zou zijn om vrouwenemancipatie toe te juichen. Van stereotypes wordt niemand gelukkig.