Liefde. Ik heb erover gelezen in boeken en brieven; ernaar gekeken tijdens bruiloften en begrafenissen. Definities en ervaringen verschillen per persoon, het begrip is niet te vangen. Zelf ervaren deed ik het nooit. Omdat ik lang genoeg heb gewacht, ga ik op zoek naar rode oortjes en een buik vol vlinders: naar de vrouw van mijn leven.

Na 15 jaar school knijpt Oscar ertussenuit: hij neemt een tussenjaar. Tijd genoeg om ein-de-lijk te doen wat hij wil en flink wat van zijn bucketlist af te strepen. Al zijn belevenissen deelt hij in deze reeks op Scholieren.com.

En dan niet door met slappe openingszinnen te strooien tijdens het stappen. Dat levert genoeg op (blauwtjes, klappen in gezicht, eenzame nachten, zelden seks en evenveel geslachtsziektes), maar geen liefde. Hoe dan wel? Door ongegeneerd en keihard te daten.

In de kroeg

De eerste date, met een meisje dat ik al wat langer ken, vindt plaats in een kroeg waar ik vaker kom. Het is er vaak rustig, ideaal als je mekaar wil verstaan. We zitten tegenover elkaar, we praten. Ergens razen de zenuwen door mijn lijf, maar dat is uiteraard niet te zien. Ik praat honderduit en gebruik mijn handen meer dan nodig. Zij kijkt en luistert, soms krijgt ze het voor elkaar om een vraagje te stellen. Waarna de verbale cyclus weer opnieuw begint.

Mijn stroom woordenkots stopt: "Waarom zeg je eigenlijk zo weinig?" vraag ik. "Ik wil indruk op je maken," geeft ze toe. Dat vind ik maar vreemd.

De avond loopt op z’n eind. Als een echte heer loop ik met haar mee naar de deur, of in dit geval de scooter. En daar, om kwart over 12 op een uiterst treurig parkeerterrein, kussen we. Later die nacht vraag ik via Whatsapp of ze veilig thuisgekomen is. Dat is ze. Zij en ik, we hebben het allebei gezellig gehad, maar daarmee is alles gezegd. Zij is niet de vrouw van mijn leven. Zoals altijd het geval is: het contact verwatert en verdwijnt.

Tinderen

Dit werkt niet. Liefde komt uit een onverwachte hoek, dus waarom zocht ik het bij de meisjes die ik al ken? Daarom neem ik een besluit: ik blaas mijn Tinder-carrière nieuw leven in. Meisjes die ik niet ken, meisjes die mij kunnen verrassen: perfect.

Aan verrassingen geen gebrek, dat had ik goed gezien. Met een van mijn matches, laten we haar J. noemen, klikte het. We wisselden telefoonnummers uit en begonnen te praten. Ditmaal waren de rollen omgedraaid. Ik luisteren, zij ratelen. Ergens bouwden de irritaties zich op, ik wil eigenlijk helemaal niet de hele dag op mijn telefoon kijken. Ik wil oogcontact, geen appcontact.

Daarom spreken we af in Utrecht, waar ze studeert en woont. Ik bestel een cappuccino, zij een jus d’orange. We blijken allebei geen alcohol te drinken. A match made in heaven, zou je zeggen. Het duurt even voor het gesprek écht op gang komt, om de dreigende stilte te ontwijken begin ik weer de meest onnodige uitspraken te doen. "Hoog plafond hier." "Ja, dit was een kerk vroeger." "Mooi. Mooi zo’n hoog plafond. Toch?"

Tot ziens

Het is leuk, ik kan niet anders zeggen. Maar onze tijd zit erop. Dan is daar het afscheid, wat heerlijk ongemakkelijk. "Oké, nou, ik vond het gezellig. Jij ook toch? Ja he, mooi", hoor ik mezelf zeggen. Ze gniffelt, maar zegt niets. "Nou, ik geef je even vluchtig een kus en dan ga ik naar m’n trein." Een kus, zo gezegd, zo gedaan.

In de daaropvolgende dagen verdrink ik in de toegenomen hoeveelheid berichtjes. Het goede gevoel van de date is al snel verdwenen, de irritaties zijn weer terug. Op een gegeven moment besluit de lafbek pur sang in mij gewoon niet meer te antwoorden. Ik moet me schamen, ik weet het. Het spijt me J., maar het zou niets worden tussen ons. Dat ligt niet aan mij, maar aan jou.

Einde zoektocht

730 berichtjes, tientallen euro’s, veel geveinsde interesse en twee dates verder is mijn zoektocht ten einde. Liefde laat zich niet vinden, niet in mijn geval. De volgende keer dat ik een dame mee uit eten wil nemen zoek ik het dichterbij. Dan loop ik naar beneden en roep: "Ma, zin om vanavond eens buiten de deur te eten?"