"Alweer dertien dagen samen met m'n allerliefste schatje! Oh ja hier is nog een leuke van waar ik net doe alsof ik in zijn neus bijt, hihihi! Zo, kan de hele wereld zien hoe ver-schrik-ke-lijk veel wij van elkaar houden. Oh, het is twaalf uur, laat ik het ook nog maar even tweeten! 0:00 denk aan m'n schattie love yo-"

NEE. NEE. NEE.

Ik hou ontzettend veel van liefde. Er is niks leuker, mooier en heerlijker dan dat. Dat vind ik écht. En begrijp me niet verkeerd: ik gun iedereen een vriend(in). Maar soms niet. Soms wálg ik van sommige stelletjes. En kan ik stiekem niet wachten totdat ze eindelijk uit elkaar gaan. Die stelletjes hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn te klef in het openbaar.

School-klef

Mijn eerste gruweldegruwelpunt: klefheid op school. Oké, oké, ik kan best begrijpen dat je soms onwijs de behoefte hebt in speekseluitwisseling, maar kies dan een tactische plaats. Wel: in een hoekje, achter een boekenkast, ergens buiten. Niet: pal naast de wc's, of nog erger, naast mijn kluisje. Please. Niks walgelijker dan het zicht op andermans tong in andermans mond.

Op mijn school zit zo'n typisch stelletje, die ik nu maar even Hans en Truus noem. Hans' kluisje zit vlak bij die van mij, en waar Hans gaat, gaat Truus ook. Dus zie ik ze elke dag. Maar zou ik één van de twee op straat tegenkomen, zou ik ze nooit herkennen. Ik ken namelijk alleen hun achterkanten; ze zijn altijd zo heftig aan het tongworstelen dat ik nog nooit hun gezichten gezien heb.

Facebook-klef

Maar misschien nog wel erger dan school-kleffen vind ik: social media-klef. Sommige jongeren (voornamelijk meisjes) kunnen bij een verratie nergens anders meer over tweeten of facebooken dan over hun schatje. Wederom geldt: een beetje is oké. Ik plaats ook vaak genoeg een foto of een gedichtje van/over mijn vriendje. Maar 95% van alles op mijn timeline gaat over andere dingen. Balans, en zo.

Wat ik denk dat het probleem is met dit soort mensen -hou je vast, Lotte gaat psychologisch doen!- is dat ze heel erg op zoek zijn naar bevestiging. Met zo'n vervelende update hopen ze dat hun vriend(in) iets kleffigs terugpost. Zodat ze weer weten: oh ja, hij/zij houdt nog steeds evenveel van mij. Terwijl je dat in een redelijk gezonde verratie gewoon wéét en niet constant hoeft te horen. En bovendien: waarom zou je alles openbaar zeggen, als je het ook gewoon kan whatsappen?

Oh poepjes

Lees je dit nu, en denk je: "Oh poepjes, dit gaat eigenlijk over mij"? Ga dan eens na of je geen anderen stoort bij alles wat je in het openbaar doet. Niet overmatig aflebberen en liefdestweeten, dus. Een beetje is oké. Lief ook. Maar alles met mate, alsjeblieft.