In beeld zie je een vervallen landhuis met een stoffige tractor op de achtergrond. Drie doodongelukkige pubers, een hopeloze vader en een overenthousiaste moeder in een tent op een braakliggend terrein.

Over drie weken zou het landhuis bewoonbaar en te verhuren moeten zijn. Ik voorspel dat ze nog wel een jaartje in die tent wonen.

Het tv-programma Ik Vertrek is – net als Boer Zoekt Vrouw – een van mijn favoriete programma’s. Wat zou jij doen als je met je ouders naar een godvergeten campingoord in Zuid-Frankrijk moest emigreren? Ik zou gillend wegrennen.

Jankende pubers op Skype

Elke aflevering van Ik Vertrek begint min of meer hetzelfde. Een man wil met zijn gezin naar het buitenland emigreren omdat hij de Nederlandse files, ongezellige buurvrouw en autoritaire baas zat is.

Alsof de buurvrouwen in Frankrijk zo gezellig zijn, vooral als je ze niet kunt verstaan. Want Ik Vertrek is het leukst als de kandidaten de taal niet spreken en daardoor met wilde handgebaren dramatisch naar een corrupte ambtenaar kijken.

Een aflevering van Ik Vertrek is dubbel zo leuk als er kinderen in het spel zijn. Die achteloze pubers staan bij het vertrek uit Nederland altijd te janken. "We gaan skypen, hoor!" roepen ze naar hun vriendjes en vriendinnetjes terwijl de auto toeterend de straat uit rijdt.

Na twee keer skypen is de lol eraf. En nieuwe vriendjes zijn er ook niet altijd. Zoals de 13-jarige Nigel die in Turkije alleen bevriend is met z'n vierjarige buurjongetje (zie hier, vanaf 43:40). Of de hartverscheurende Max van een jaar of vijf: "Iedereen pest me. Ik speel wel met me eige." (vanaf 41.15).

En dan begint het drama pas. Papa en mama verwachten in al hun enthousiasme dat de kinderen vrijwillig meehelpen met de honderdduizend klusjes die er nog zijn voordat hun hotel, restaurant of zelfs naturistencamping open kan.

Vlucht naar Nederland

Die achteloze pubers beginnen het ergste te vrezen. Omdat zij naar school gaan spreken ze de taal inmiddels, terwijl de ouders nog altijd sudderen in oui en non. Bij elk telefoontje en bij alle bezoekjes aan de corrupte burgemeester moet je als puber het gelanterfanter van je ouders vertalen.

Dat gelanterfanter komt er vaak op neer dat er na drie jaar nog steeds geen douchegebouw is, het dak aan alle kanten lekt en de beloofde gamekamer er nooit zal komen zal vanwege het veel te krappe budget. Zodra de kinderen achttien zijn, vliegen ze met de eerste vlucht terug naar Nederland. Deze Michelle (45:00) wil zelfs op haar veertiende al.

Houd ze tegen!

Wat ik je na bijna 150 afleveringen op het hart wil drukken, is: zorg alsjeblieft dat het bij jou niet zover komt. Houd je ouders bij de grens tegen als ze in een vlaag van verstandsverbijstering willen emigreren. En passeren ze die grens dan tóch, zorg dan dat jullie nooit in Ik Vertrek verschijnen. Dan sta je namelijk te schande voor iedereen die in Nederland is gebleven.

Ook mijn ouders houden meer van Franse zon dan van Hollandse regen. Ik nog nooit zó ongelooflijk blij geweest dat ze nu in scheiding liggen: dan kunnen ze me in elk geval niet naar Frankrijk laten verhuizen...

Ook afleveringen kijken? Dat kan hier. De onvergetelijke uitzending van de naturistencamping in Slowakije is hier terug te zien.