Ik zie ze daar nog zitten: de te lange haarlokken, afgebladderde zwarte nagellak, peuk in hun hand en Nirvana op vol volume, ofwel: de emo´s. Op mijn school ooit een prominente groep, maar hoe vergaat het diezelfde pubers met vertroebeld toekomstbeeld nu?

Al zo lang er middelbare scholen bestaan, zijn er kliekjes. Waarschijnlijk kun jij ook zonder al te lang na te denken de giechelmeisjes, sportfanaten en academici in de dop aanwijzen. Het is bijna onvermijdelijk dat als je honderden onzekere twaalfjarigen na de basisschool bij elkaar in een nieuw gebouw zet, er groepjes gaan ontstaan. Dit was exact wat er ook bij de emo-kliek op mijn school gebeurde.

Het resultaat hiervan was elke dag bij de trappen achter de aula te vinden: een groepjes van zo´n acht jongens en meiden die in de rook van hun sigaretjes en onder het genot van een of andere zanger met eyeliner hun pauze doorbrachten. Als ze al op school waren: elk lesuur wat voor de kleine pauze begon, sloegen ze het liefste over. In die uren hingen ze vaak rond in het parkje achter school, blowend en lachend, of gewoon nog in hun bed, want een gezond slaapritme had bijna niemand van die groep. 

Geen toekomst, geen hoop 

Als onzekere veertienjarige sloot ik me voor een korte tijd ook bij hen aan. Een goede invloed op mijn positiviteit had dat alleen niet: somberheid hing net als hun te lange lokken voor hun ogen over de groep heen. Sommige mensen sneden zichzelf, anderen dronken het liefste tot het lampje uitging. Ik vroeg me vaak af hoe het kwam dat zulke jonge mensen hun vertrouwen in de wereld en de maatschappij kwijt waren. Ze hadden nog een heel leven voor zich, maar ze gedroegen zich alsof hun einde al naderde. 

Op een gegeven moment ging ik weg van die school, ontvreemde ik me van de groep en kwamen mijn shirts van Bring Me The Horizon in het stapeltje slaapshirts te liggen. De emogroep is ook op verschillende manieren verder gegaan. De meest prominente leden, the most dedicated emo's, hebben in tegenstelling tot hun leeftijdsgenoten nog geen diploma gehaald. Ze sukkelen voort in havo vijf nadat ze afzakten vanaf het gymnasium. Ik zie nog vaak vrolijke foto's met vele flessen wodka voorbijkomen, wat daar wellicht de verklaring voor is.

Emo is niet voor eeuwig

Anderen kwamen net als ik tot de conclusie dat het emo zijn, in tegenstelling tot wat iedere jonge emo beweert, niet voor altijd is. Zo is een van de meisjes begonnen aan zware studie in de geneeskunderichting. Anderen kregen nieuwe vrienden en lieten de tijd van het hangen bij de aula achter zich. 

Ik denk dat de essentie van het emo zijn voor jonge mensen is dat ze eigenlijk niet aan een toekomst willen denken. De druk op jongeren om een profielkeuze, studiekeuze en carrièrekeuzes te maken, wordt soms gewoon te veel als je zelf nog kind bent.  Plezier op de korte termijn gaat dan vaak voor, maar zoals ik zag op mijn oude school, is dat vaak niet de meest vruchtbare manier van leven.

Hoe hard je ook roept dat het 'echt geen fase is', vroeg of laat zal je de toekomst te lijf moeten gaan. De wereld kan soms heel zwart lijken, maar als je goed kijkt is er altijd wel een sprankje licht in de duisternis.