Met de autosleutels in de hand, een glimlach op mijn gezicht en dat nieuwe roze pasje in het hoesje van mijn telefoon, ga ik voor het eerst alleen op pad met de auto. Het is maandagochtend, ik ben net achttien jaar geworden en ik ga met de auto naar school. Het lijkt wel een droom, maar dit gaat niet zonder slag of stoot.

De eerste keer zonder rijinstructeur achter het stuur gaan zitten voelt een beetje raar. Mama vertelt mij na het ophalen van mijn rijbewijs dat ik vooral zo veel mogelijk meters moet maken in de auto. Een paar dagen later stap ik dan de auto in aan de linkerkant, met mama op de bijrijderstoel, onderweg naar mijn zwemtraining. Rijden zonder instructeur is al even wennen, maar de controle hebben over de auto van een van je ouders is ook wel gek. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, want ik moet perfect rijden met mijn moeder ernaast.

Zonder instructeur

Bij korte, wekelijkse tripjes stap ik steeds vaker achter het stuur in plaats van één van mijn ouders. Ik vind het rijden super leuk om te doen, maar het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, blijft in mijn achterhoofd in leven. Hoe snel mag ik hier ook alweer? Zou papa dit ook zo aangepakt hebben? Lieke kom op, dit moet veel soepeler gaan.

Allemaal gedachten die rondspoken in mijn hoofd tijdens het rijden. Ergens erger ik me eraan, want ik weet wel dat ik goed genoeg kan rijden, anders had ik dat roze pasje natuurlijk nooit gekregen. Maar met mijn ouders ernaast voelt het toch alsof het altijd beter moet. Af en toe probeer ik naar rechts te kijken, om te peilen hoe de bijrijder zich voelt.

Dit wil je ook lezen:

De dropjes van Jan

Helemaal alleen

Na een aantal maanden regelmatig met mijn ouders rijden, wordt het langzaam tijd voor het echte werk: helemaal in mijn eentje de weg op. De eerste keer dat ik alleen met de autosleutels in mijn hand de voordeur uitstap, ben ik op weg naar school op mijn achttiende verjaardag. Het is vijf minuten rijden, maar voor mijn gevoel zit ik veel langer op de weg. Sterke grip op het stuur met klamme handjes, ik ben super zenuwachtig.

Eenmaal de eerste bocht om voel ik me al beter, maar het spannendste staat nog op me te wachten: het parkeren. Weer begin ik te twijfelen aan mezelf. Wat als er geen parkeerplekken meer zijn? Wat als het me niet in één keer lukt om de auto in het vak te krijgen? In de vijf minuten naar school weet ik mezelf ervan te overtuigen dat ik het echt niet kan en wil ik bijna omdraaien. Gelukkig weet ik mezelf bij elkaar te rapen en valt het allemaal wel mee, want ik kan om acht uur 's ochtends echt nog wel rustig de tijd nemen om te parkeren.

Gewoonten

Naarmate ik mij comfortabeler ga voelen in de auto, begint het ook steeds leuker te worden om stukjes te rijden. Iedere keer dat ik de auto in stap, maak ik me een beetje minder zorgen over wat anderen van mij denken. Iedere keer krijg ik iets meer vertrouwen in mijn autorijkunsten, dat voelt goed.

Tegelijkertijd heb ik ook steeds minder het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen, dus stap ik iets minder vaak achter het stuur. Inmiddels heb ik mijn rijbewijs bijna een jaar. De zenuwen die ik ooit had, iedere keer dat ik linksvoorin in de auto zat, zijn helemaal weg. Ik leer mijn eigen rijstijl ontwikkelen, in plaats van het proberen te voldoen aan de verwachtingen en eisen die ik denk dat anderen van mij hebben. De zorgen die ik dus al die tijd gehad heb, zijn nergens voor nodig. Doe gewoon je best, dan doe je het al goed genoeg.

Dit wil je ook lezen:

Frustratie achter het stuur: 'Ik doe het nooit goed'