Herken ik mezelf in de beschrijving van mijn 'mediageneratie’? Goed in communiceren, schakelen en netwerken, oké. Snel afgeleid daarentegen? Onbeleefd, rusteloos, brutaal? Gaap. Niet dus.

Toch lijk ik er misschien meer op dan ik denk. Mijn grote valkuil? E-mail. Achter je laptopje, lekker in je pyjama of in een oversized trui is het namelijk zo veel makkelijker om sommige dingen te zeggen dan in het echte leven. Als de frustraties hoog oplopen, dan tikken mijn vingers nog sneller dan mijn gedachten gaan. Dat is zowel een prestatie als een valkuil. Want ja, wat doe je als jouw ongecensureerde gedachten per ongeluk wél hun weg vinden naar andermans inbox?

O, die goeie ouwe tijd, toen je er nog moeite voor moest doen om je frustraties bij een ander af te laten leveren. Dan greep je een pen. Griste een vel papier. En ja, dan kraste je er driftig op los.

Maar daarna kwam dan de ellende. Hoe zat het met de aanhef? Datum en plaats erboven, of verdiende de geadresseerde je venijnige verhaal niet? En hoe zat het met de afsluiting? Waar haalde je de envelop vandaan? Even serieus, de postzegels werden toch in die derde map van de linkerkast van de studeerkamer bewaard? Waar – waren – ze –nou – in - hemelsnaam! Tegen de tijd dat je aan het adres toekwam, waren je frustraties over alle andere dingen zodanig opgelopen dat die brief was vergeten.

Vandaag de dag verschijnen je woorden direct prachtig zwart op wit op je scherm. Meteen goed, duidelijk, serieus. Opmerking hier, steek onder het water daar. Nog één laatste blik en een gevoel van trots. Dan beweegt de muis zich naar de verzendknop. K-L-I-K.

En weg is ie. Om nooit meer ongedaan te kunnen maken. En dan, na de aanvankelijke opluchting (want geef toe, van die woordkeus had zelfs Mulisch iets kunnen leren), komt de eerste confrontatie. Ongemakkelijke momenten. Ontwijking van blikken. Toch? Of beeld je je dat alleen maar in? Is het mailtje eigenlijk al wel gelezen of moet ie nog gecheckt worden? Hm, geen boze blikken, dus het is vast nog niet aangekomen… Wanneer wel? Wat zal de reactie zijn? Krijg je ooit nog een mailtje terug? O nee, op deze manier wordt het nooit uitgepraat. Wat een onzin heb je eigenlijk ook gezegd. Wie weet wordt het wel naar de hele vriendengroep doorgestuurd. Wat een jaloerse, afgunstige, arrogante tuthola lijk je ineens! Help!

Goed. Niet doen dus. Ik heb in ieder geval geleerd van mijn fouten... Daarom schrijf ik vanaf nu mijn frustraties weg met old-fashioned pen en papier. Lekker krassen. Lekker alles zeggen wat ik wil. En een week later toch nog lekker de stad in kunnen met je object van frustratie. Want tien tellen rust maken al die opwinding inderdaad een heel stuk minder nodig.

Kortom, wie zal ik eens met een brief vereren?