Gisteravond heb ik de stap gezet. Ik zou het nu niet meteen opgeven willen noemen, maar trots ben ik er in ieder geval niet op. Het WhatsApp bericht aan de schoolverpleegkundige van nog geen drie volle zinnen dat mij een eeuwigheid kostte om te versturen. Nog steeds baal ik ervan dat ik nu juist diegene moet zijn die het allemaal weer niet aan kan en waar andere mensen hun hand voor moeten uitsteken. Maar hoe ik het ook wend of keer, het gaat zo echt niet meer. 

Na negen maanden afwezigheid is Noah terug bij Scholieren.com. In een reeks gastblogs vertelt hij aan de hand van dagboekfragmenten over zijn depressie en herstel. 

Zojuist is mijn wekker een aantal keer afgegaan. Of om precies te zijn vanaf 06.15 uur tot nu, 07.30 uur, elk kwartier. Ik zet zoveel wekkers, omdat ik weet dat ik anders never nooit mijn bed uit kan komen. Gewoon lekker omdraaien, terug onder de dekens en even verlost zijn van het leven. De verleiding is gewoon te groot om te weerstaan. 

Mailtje terug

De wekker, mijn iPhone, gaat weer en ik zet hem ook meteen weer uit. In de gauwigheid zie ik dat ik WhatsApp meldingen heb. Met grote verbazing kijk ik naar de reacties van de schoolverpleegkundige. Ik had nooit verwacht dat ze zo snel zou reageren! Eigenlijk schrik ik er ook best wel een beetje van. Door het met haar te delen komt het best wel dichtbij ineens en geef ik toe dat ik echt een probleem heb. Voorzichtig pak ik mijn iPhone van m'n nachtkastje om de berichten te kunnen lezen. 

"Beste Noah, wat vervelend om te horen. Naar voor je. Vind je het goed dat ik met mevrouw Van Dijk (zorgcoördinator) overleg wie jou het beste verder kan helpen? Dan neemt zij contact met je op." Ineens begin ik te huilen. Iets wat ik overigens bijna nooit doe. Ik was zo bang dat ze mij een aansteller zou vinden en me niet zou begrijpen. Ik schaam me bijna voor het feit dat ik zo blij ben dat ze het naar voor mij vindt. Dat ze begrijpt dat het voor mij simpelweg naar is. 

Vandaag niet

Toch blijf ik in mijn bed liggen. Bang om heel de dag klappen op te moeten vangen. Van de koude wind op de fiets, alle vrolijke mensen om mij heen en van mijzelf. De constante strijd met mijn vermoeide lichaam en elke vezel in datzelfde lichaam dat terug naar huis wilt om alleen te zijn, afgesloten van de drukke en harde wereld. 

Ik heb besloten dat gevecht niet aan te gaan vandaag. Ik blijf thuis, maar hoe ga ik mezelf in hemelsnaam ziek melden?! Ik houd enorm veel van mijn vader, maar hij zou dit alles toch nooit begrijpen. Hij is namelijk zelf een rotsvaste man die elke dag gewoon fris en fruitig op zijn werk verschijnt. Kon ik dat maar. Gelukkig heb ik een goede relatie met de verzuimcoördinator bij mij op school. Hij doet alle ziekmeldingen en bepaalt zo ongeveer of ik tijdens schooldagen een vrij man ben of niet. Ik stuur hem een bericht en hij begrijpt het. Wat een held. 

Het is echt ongelooflijk hoe een schoolverpleegkundige en een verzuimcoördinator een lichtpuntje kunnen zijn op een moeilijke dag als vandaag. Dan heb ik even het gevoel dat het niet altijd ik tegen de rest van de wereld is. 

Ben/ken jij iemand die worstelt met dezelfde gevoelens als Noah? Check onze tips hoe om te gaan met een depressie.