Al enige tijd kijk ik vanuit m’n bureaustoel naar het visitekaartje van de schoolverpleegkundige. Ik ben net met veel moeite uit m’n bed gekomen. Ik voel me al heel lang een soort ziek. Alles kost zo veel energie en daar kon ik me altijd zo aan ergeren, maar nu heb ik dat niet meer. Nu gaat alles langs me heen en is er alleen nog maar dat verdoofde, eenzame gevoel. Mijn hoofd voelt alsof het op het punt staat om uit elkaar te spatten. Net als mijn benen die voelen alsof ik gisteren een hele marathon heb gelopen.

Na negen maanden afwezigheid is Noah terug bij Scholieren.com. In een reeks gastblogs vertelt hij aan de hand van dagboekfragmenten over zijn depressie en herstel. 

Misschien wordt het nu eens tijd om op te geven. Ik ben tenslotte ook gewoon die zielige scholier die zijn leven niet op orde heeft. Die al compleet in de stress schiet als 's ochtends de wekker gaat en de afgelopen weken thuis geen schoolboek meer heeft open geslagen. Te druk met alles. Eten, slapen en weer opstaan. Althans zo voelt het voor mij. De buitenwereld lijkt er vrij weinig van door te hebben. 

Kletsen

Aan het begin van dit schooljaar moest ik mij melden bij de schoolverpleegkundige om te praten over de dingen die ik allemaal had meegemaakt in mijn leven en wat voor impact dat zou hebben op mijn leven nu. Of daar nog gezellig over gekletst zou moeten worden. Dat vond ik niet nodig, maar als ik daar nu op terug kijk had ik me aan haar  vast moeten klampen. Al hebben mijn problemen van nu niets te maken met mijn verleden, denk ik. 

Na een ellenlange en zware schooldag van maarliefst vier lesuren zit ik weer met mijn rug tegen de warme radiator in mijn kamer. Nu met het visitekaartje van de schoolverpleegkundige in mijn rechterhand. Ik heb vandaag besloten dat ik hulp moet gaan zoeken. Dat het zo niet langer kan, maar hoe ga ik dat in hemelsnaam uitleggen in een WhatsApp-bericht.

'Het gaat niet meer'

"Beste mevrouw Ragens" begin ik mijn relaas. Eerst typ ik "Het gaat niet meer" om het daarna te veranderen in "Ik kan mijn bed niet meer uit komen",  uiteindelijk besluit ik wat minder dramatisch te schrijven. "Ik zit de laatste tijd niet lekker in mijn vel en ik weet niet zo goed meer wat ik daarmee moet." Behoefte om daar meer aan toe te voegen heb ik niet. Ik kijk eerst wel even hoe ze reageert. Dadelijk weten ineens al mijn docenten hoe ik me voel.

Ik sluit af met mijn naam en de klas waar in ik zit. Het voelt als een opluchting om het berichtje te versturen, maar ik denk niet dat ze er echt wat mee gaat doen. Ik zal vast niet de enige scholier zijn die zich niet goed voelt en tegenslagen horen nou eenmaal bij het leven. 

Mevrouw Ragens is een pseudoniem.  

Ben/ken jij iemand die worstelt met dezelfde gevoelens als Noah? Check onze tips hoe om te gaan met een depressie.