December. Een maand vol leuke dingen doen, krijgen en geven. Een maand waarin ik zelf vaak behoorlijk materialistisch word. Al die schreeuwende ‘kijk mij!’-cadeaus in de winkel, variërend van rijkelijk gedecoreerde chocoladeletters tot prachtig verpakte parfummetjes: hebben hebben hebben!

Maar december is meer dan surprises, groene bomen en galajurkjes. Gaat er bij het woordje ‘kerstgedachte’ al een belletje rinkelen?

Ik ben benieuwd naar de gulheid van jongeren, en ga de straat op met de stelling: "In december zou iedereen iets aan een goed doel moeten geven". Even peilen hoe (a)sociaal wij zijn!

"December is al duur genoeg"

Het is opvallend rustig op straat, en dat terwijl het voor het eerst in drie dagen een uurtje droog is. In de frietkraam spot ik uiteindelijk twee jongens.

“Goede doelen? Daar doe ik niet aan,” roept Tim. “En je kunt mensen toch niet dwingen om geld te geven? December is al duur genoeg zonder al die collectes en dingen”. Geen spoortje van een kerstgedachte dus? “Nee, daar hou ik me niet mee bezig”.

"Dat is wel héél irrealistisch"

Frietkraambezoeker Jeroen is het niet eens met zijn vriend Tim. “Ik kan me wel vinden in de stelling. Zelf ben ik deze maand sneller geneigd om geld te geven, maar dat komt denk ik vooral omdat die goede doelen zich nu ook meer opdringen.”

Dus iedereen zou rond deze tijd met de hand over het hart moeten strijken? “Tsja, eigenlijk wel. Maar dat is wel héél irrealistisch!”

"Ik geef aan Serious Request"

“Ik vind het best een goed idee,” zegt Tommie. “Ik bedoel, Kerstmis is toch de tijd om aan anderen te denken, en dan vooral de mensen die het minder hebben”.

Kijk! Zie ik daar een spoortje kerstgedachte? Op de vraag wat hij zelf dan zelf allemaal in december doneert, antwoordt hij: “Ik geef geld aan de Serious Request van 3FM. Maar dat is eigenlijk ook het enige.”

Britt en Sem (17) "Ik vind mezelf een goed doel"

In de Hema loop ik dan eindelijk twee meiden tegen het lijf: Britt en Sem (17). Een beetje terughoudend zijn ze wel: ze willen absoluut niet op de foto. Ook niet als ik ze de eeuwige roem van publicatie op Scholieren.com beloof. Of misschien juist daarom niet.

Wel zijn ze bereid op mijn stelling in te gaan: “Nee hoor, goede doelen, daar doe ik niet aan”, zegt Sem meteen. “Ik vind mezelf al een goed doel, en daar gaat genoeg geld aan op!”

Britt vult aan: “Ik wil er zelf geen moeite voor hoeven doen, en die goede doelen komen ook niet naar mij toe of zo. En trouwens, ik doneer de rest van het jaar ook niet, dus waarom nu ineens wel? Dat is ook een beetje hypocriet, toch?”

Niet realistisch?

Aan het eind van de middag concludeer ik ietwat teleurgesteld dat de maatschappelijke betrokkenheid van mijn leeftijdgenoten nog heel wat te wensen over laat. Of zou het aan mij liggen? Is het gewoon niet realistisch om van 17-jarigen te verwachten dat ze zich als een stelletje wereldverbeteraars gedragen?