Onze redacteur Luuk is gezegend met een creatief, vreemddenkend brein dat met grote regelmaat uit z'n hoofd springt en op de tafel gaat dansen. Af en toe doen die hersencellen dat zelfs op de maat van een gedicht, zoals vandaag.

 De laatste peuken gesmoord

En aan de stilte der struiken toevertrouwd

botte vingers in woele aarde gestoken

Verslaafd aan de reis naar de dampkring zo hoog

Hoger dan noodzaak, harder dan steen

In de gootsteen gelegen

bakkebaarden geschoren

En de huiden op denkmachines

Zijn ook ontdaan van haar en wortel

Onder Luukiaanse begrippen te verstaan

rituelen van bataljon bakkebaard en co

Een groep strijders uit de voormalige Uitstel-republiek

Hun taal, een spraakwaterval

Hun relikwie, de regendans paraplu

En wij, wij zijn majoor Snorhaars helden

’t liefst verdrinken wij in een zee van alle shit die we dromen

Eerder genoemde zee een meloen-nevel dragende

Met daaronder, alle vagina’s in de wereld als vissen blinkend

Maar deze eisen zijn vrij betekenisloos en seksistisch

En laten de donder alsmaar sneller rollen

Gevoed door de gorilla in onze bonkmachines

Breekt alles in brokjes, en averechts ‘t effect

Alleen nog koekeloeren naar ’t televisietje

Spelen met de kat op een keyboard

Of de chaos in een mapje ordenen

Tijd om te pogen

deze deserteur te brengen naar 't front

Om opnieuw kogels te vangen

Speeksel en inkt te spuwen

En de deadline te halen

maar eerst nog even dat andere doen.