Ik heb geen bank beroofd. Ik heb geen auto gestolen. Ik mag eenmalig mee als 'burger in blauw' bij de politie in Delft. Om te checken of die gasten ook nog wat spannenders doen dan boetes uitdelen.

Een hoogtepuntenverslag van 7 uur surveillancedienst:

Als een bang en onschuldig konijntje loop ik aan het begin van de middag achter een lange agent aan. Hij is vriendelijk en glimlacht continu.

Met hem ga ik meerijden. "En je hoeft je geen zorgen te maken, hoor," vertelt hij. Ik? Geen zorgen? In mijn hoofd veranderen saaie snelheidsboetes ineens in pistoolschoten en inbrekers die me gijzelen.

'Baantjer'-moment

Als ik het bureau binnenstap en de gemeenschappelijke kamer bereik, dringt het tot me door dat ik op de set ben beland van Baantjer. Enige teleurstelling overvalt me als ik de meldkamer binnenloop en de Cock met cee-oo-cee-kaa nergens zit.

Dit is dus de echte wereld. De wereld waar niets geregisseerd wordt, maar elk telefoontje werkelijkheid is. Het Baantjer-gevoel blijft een tijdje hangen, maar na een minuut of 30 dringt het tot me door dat ik niet als figurant functioneer op deze set, maar als een heuse 'collega' van de politie. Ik moet aan de bak.

Racen op de snelweg

"Kom op Meltem, we moeten gaan, want er schijnt iemand over de snelweg te lopen." Binnen een mum van tijd stap ik achterin de politieauto (iedereen staart me aan!) en racen we richting IKEA Delft. We zijn op zoek naar een man met de 'ziekte van Heineken' - een kerel die katjelam is dus. Hij schijnt in veteranenoutfit over de A13 te paraderen. Levensgevaarlijk dus.

Su-per-vet: we mogen keihard over het asfalt razen. Helaas verliezen we de race: een andere surveillancewagen arriveert eerder, dus wij hebben geen gesprek met meneer. Balen: overschrijd je de toegestane snelheid ruimschoots, verlies je nog steeds.

Criminele meiden

Tegen zessen komen er drie meiden van een jaar of 14 binnen. Geen meelopers zoals ik, maar dievegges. "Ze hebben voor meer dan 400 euro aan kleding gestolen door in een pashokje laagje over laagje aan te trekken," leggen de agenten me uit.

Die zijn nog minderjarig, dus krijgen een enkele reis bureau HALT en mogen een middagje vuilnis prikken, denk ik meteen. Maar nee, hoor ik: "Minderjarige boeven die voor meer dan 150 euro stelen, moeten naar de jeugdrechter."  Dat levert ze dus een strafblad op, al zal dit incident wel worden uitgegumd zodra ze 18 zijn.

Tijdens het wachten op hun advocaat moeten de meiden plaatsnemen in de speciale wachtkamers van het politiebureau. Geen relaxte stoelen, maar bankjes waar je een houten kont van krijgt. Als ik twee van hen zie, lijkt er eentje echt spijt te hebben. De andere lijkt het geen moer te interesseren. Zonde.

Een huisinval

Rond half 9 komt er wederom een melding binnen waar ik bij betrokken word: "Er is huiselijk geweld aan de gang in Rijswijk, maar niemand van de politie in Rijswijk kan er op dit moment snel naartoe."  Met andere woorden: wij mogen wederom racen over de snelweg. Om een partij misselijk van te worden joh - maar ik houd wijselijk mijn mond.

De buren hadden de politie gebeld, want er zou een heftige ruzie hebben plaatsgevonden tussen een vrouw en een man. Wij mogen het huis in voor eventueel sporenonderzoek. CSI Rijswijk.

De heer des huizes is misschien gewelddadig, maar niet echt snugger: hij probeert via de achterdeur het huis uit te sneaken. Hij is namelijk bang dat wij 'm zullen arresteren, omdat hij zijn achterstallige boetes niet betaald heeft. "Zo maakt hij het probleem alleen maar groter, want we hebben zijn gegevens allang," hoor ik.

Inbrekers opsporen

Om half 10 is er weer een alert: er zouden inbrekers zijn gespot in de buurt. "We moeten snel zijn, want straks missen we die potentiële inbrekers."  Weer de politieauto in, weer racen over het asfalt. Dit keer komt er zelfs een politiehelikopter bij kijken - net echt, maar dan écht.

We splitsen ons op en struinen door de tuinen, op zoek naar de inbreker. Ik ren mee met een agent en gedraag me stoer, maar voel me van binnen een bang konijntje. Straks vang ík die boef!

Wederom knapt de adrenalinebubbel: na een half uur komen we tot de conclusie dat er geen spoor van de inbrekers is. Vals alarm dus. Gelukkig maar, eigenlijk. 

Vervolgdate

Na zeven uur CSI-en-Baantjer-in-het-echt moet ik mijn vooroordelen ongelijk geven, want de politie doet wel degelijk nuttigere dingen dan scholieren op de bon slingeren als ze door rood fietsen. Sterker nog: dit was een van de gaafste avonden uit mijn leven, hoewel dat gevoel niet echt wederzijds blijkt.

"We vinden het jammer voor je dat er geen spannendere dingen zijn gebeurd. Wellicht een andere keer," vinden de dienstdoenende agenten. Dat laatste zinnetje maakt mijn avond compleet. Ik heb zowaar een tweede afspraakje met de politie, en vind het nog vet ook.