Als je niets voelt bij het kijken van The Grave of the Fireflies, kan dat twee dingen beteken. Eén: je doet niet aan emoties. Twee: je hebt geen ogen. Dat geeft wel aan hoe droevig deze film is. Verwacht maar geen happy ending!

Heb jij de allernieuwste bioscoophits en alle bekende filmklassiekers al gezien? Bekroond filmmaker Casper spit de videotheekcollectie door, op zoek naar de leukste films die je nog niet kende. Zet die televisie/laptop maar vast aan!

Dromerig en simpel

"21 september 1945... Dat was de dag waarop ik stierf" is de eerste zin in deze film, gesproken door de voice-over van de inmiddels dode hoofdpersoon. Deze Japanse tekenfilm gaat over een een jongetje dat samen met zijn zusje moet overleven in de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal wordt verteld in de vorm van een Japanse tekenfilm (ook wel anime genoemd), maar laat je je daar niet door afschrikken.

Dat soort tekenfilms heeft misschien een beetje een slechte naam door alle gekke televisieseries over tentakelseks en dat soort dingen, maar deze film is gewoon retegoed, anime of niet. Ik denk zelfs dat de film slechter was geweest als het echt gespeeld was door acteurs; dan had Grave of the Fireflies z'n dromerige, simpele manier van vertellen verloren.

Persoonlijk

Dit is misschien wel één van de verdrietigste films die ik ooit heb gezien. Misschien lag het aan het feit dat ik twee jonge zusjes heb, maar ik hield het niet droog bij deze film. En dat terwijl ik normaal nooit huil tijdens het kijken van films! De film gebruikt een klein persoonlijk verhaal over een broer en een zus om de gruwelen van oorlogen te laten zien. En dat komt hard aan. Als we op het nieuws zien dat een stad in puin ligt, zijn we even geschokt en zappen we weer verder. Maar een film als deze laat je zien dat al die mensen die hun huis verloren allemaal echte mensen zijn, die vaak hartverscheurende dingen mee hebben gemaakt. Tijdens het kijken ga je je bij al die getekende vluchtende mensen op de achtergrond afvragen wat hun verhaal is. Wie hebben zij verloren? Waar gaan zij heen?

Lekker uithuilen

Soms vraag ik me af waarom ik überhaupt zo'n verdrietige film kijk. Het is toch helemaal niet leuk om te zien hoe een klein zusje - dat maar al te makkelijk een van mijn eigen zusjes had kunnen zijn - langzaam ziek wordt van de honger? Om te zien hoe een jongetje zijn familie verliest?

Dus waarom kijken we verdrietige films? Dat weet ik eigenlijk niet. Misschien krijg je tijdens het kijken van zo'n film de kans om eens lekker uit te huilen, of om tussen de examens door eens een andere sterke emotie dan stress te voelen. Misschien vinden we het fijn om te huilen bij iets veiligs en afstandelijk als een film omdat we daar bij vrienden of ouders niet de moed voor hebben. Ik durf het niet te zeggen.

Meeleven

Maar ik weet wel dat je door het kijken van zo'n film leert mee te leven met een volstrekte vreemdeling, binnen anderhalf uur. Da's toch bijzonder? Want als ik binnen anderhalf uur kan meeleven met een fictief personage, moet dat toch ook lukken met een zwerver op straat? Met een verschrikkelijke klootzak? Of met een leraar die ik totaal niet mag?

Dát is volgens mij de kracht van film. En daarom moet je The Grave of the Fireflies zien.