Het leek mij een leuk experiment: een maand lang geen mening hebben. Ik vond meningen namelijk altijd maar nutteloos. Ik dacht dan ook dat dit maandje mij heel gemakkelijk af zou gaan. Maar al na een paar dagen veranderde ik in een tikkende tijdbom vol opgekropte frustratie. Ik werd een wandelende creep. Maar daarmee is het experiment in mijn ogen nog niet mislukt!

Om je geheugen op te frissen: ik probeerde een maand lang meningloos door het leven te gaan om te kijken of het leven niet veel chiller is zonder die lastige dingen. Het gebeurt namelijk regelmatig dat een meningsverschil over iets totaal onbelangrijks uitloopt op ruzie. Daarnaast nemen meningen vaak bezit van je zonder dat je het zelf wil. Om tegendraads te doen, of omdat je je verlies niet wilt toegeven.

Zen-master

Het leek me heerlijk om een maand lang geen mening te hoeven hebben. Ik verwachtte een soort serene zen-master te worden die objectief de wereld kon waarnemen. Maar - surprise! - dat lukte totaal niet. Het bleek 100 procent onmogelijk voor mij om niet mijn mening te uiten, laat staan geen mening te hebben.

Het plan was om geen eigenwijze klootzak meer te zijn, maar het resultaat van een meningloos gesprek is dat je gesprekspartner denkt dat je óf saai, óf een totale creep bent. Saai omdat meningen je interessant maken: ze geven je een kleur en een persoonlijkheid. Creepy omdat je, als je je mening niet mag uiten, moet doorvragen naar andermans ervaring. En als je alleen maar door blijft vragen wordt dat vet irritant. 

Retesaai

Film kijken is retesaai als je geen mening mag hebben. Bovendien is het bijna onmogelijk, omdat een goeie film iets met je doet, of je dat nou wil of niet. Het verhaal kan je in je hart raken of op je lachspieren werken. Ook muziek luisteren zonder mening is amper te doen.
En Duits huiswerk is gewoon kut, dat heb ik na de eerste dag met een open mind weer objectief vast kunnen stellen.

Bewuster

Dus, is het experiment totaal mislukt? Nee, ik denk het niet. Ik ben me namelijk veel bewuster geworden van mijn meningen. Soms realiseerde ik me dat ik per ongeluk toch mijn mening had gegeven, en daar was ik daarna dan weer extra alert op. Zo kreeg ik ook steeds eerder door wanneer mijn mening niet zo veel toevoegde aan het gesprek. En een beetje zelfbewustzijn is altijd goed.

Verder kwam ik erachter dat ik niet naar een meningloos bestaan zou moeten streven. Want dat is gewoon onmogelijk en frustrerend. In plaats daarvan zou ik moeten streven naar een bestaan met zo veel mogelijk meningen! Meningen kleuren de manier waarop je de wereld ziet, of je het nou wil of niet. Als je iemand instinctief niet mag - het soort mening dat je vormt zonder dat je er erg in hebt - zie je ook alleen de vervelende dingen in die persoon. De oplossing? Proberen méér meningen te vormen! De kans is groot dat je dan alsnog anders naar iets of iemand gaat kijken.

Hond dood, dikke kater

Switch bijvoorbeeld eens naar een ander perspectief en probeer iets juist wél leuk te vinden. Dan merk je misschien dat die nare persoon soms irritant doet omdat hij/zij gewoon in een ontzettend vervelende periode zit. Ouders gescheiden, hond dood, dikke kater, anorexia, weet ik veel. Of misschien blijk je deze nare persoon wel vervelend te vinden omdat je jezelf in hem/haar herkent.

Een meningloos leven mag dan ideaal lijken als jouw doel is om dingen zo objectief mogelijk te zien. Maar mijn conclusie is dat dit toch onmogelijk is. In plaats daarvan kun je beter zo veel mogelijk meningen verzamelen. En als je dan nieuwe perspectieven en meningen hebt ontdekt, kies je vervolgens gewoon de mening uit waar jij het vrolijkste van wordt.