"Ik zie je volgende week, bij het examen." Mijn wiskundeschrift lag allang in de vuilnisbak, maar binnenkort konden ook mijn autorijles-aantekeningen erachteraan, hoopte ik.

Na dertig rijlessen, twee instructeurs, een theorie-examen en een praktijkexamen vind ik het wel tijd voor mijn rijbewijs. Want  voor het een keer tijd was voor dat rijexamen...

Het begint allemaal op de dag dat ik precies 16.5 wordt. Op televisie worden reportages uitgezonden over jongeren die nu vanaf hun 16.5'e autorijles mogen krijgen. Ik kijk ernaar en voel een jongensdroom werkelijkheid worden: autorijden. Een rijschool is gauw gevonden, de auto snel gestart. De eerste minuten rijles blijven voor altijd in mijn geheugen gegrift (en op Scholieren.com beschreven): de grommende Mercedes-motor, het remmen, het schakelen, het gevoel, de kick.

Grommende motor

De minuten worden uren en de uren worden weken. Elke week één rijles is de planning, met nog een halfjaar voor de boeg voordat ik zeventien zou worden en rijexamen zou mogen doen. Ik leer parkeren in een file, in een vak. Ik kijk in spiegels, over schouders, naar rotondes. Ik vloek als de motor – het komt nooit door mij – afslaat. Het mooiste moment in die eerste lessen is wanneer mijn instructeur, alsof het niks is, zegt: "ga hier maar links, de snelweg op. De grommende motor wordt een brullende motor en voor ik het goed en wel door heb haal ik vrachtwagens in, mijn instructeur met angstige blikken in alle mogelijke spiegels naast me.  

Na verloop van tijd wordt instructeur Jacob vervangen door instructeur Bas, omdat Jacob zich op andere zaken gaat richten. Daarmee raak ik ook de grommende Mercedes kwijt. In plaats daarvan komt er een Mercedes die weliswaar prima rijdt, maar niet zo makkelijk vrachtwagens inhaalt. Maar het rijden gaat steeds beter. En ik haal mijn theorie-examen.

Overleven

Elke les wordt er méér door mij en minder door mijn instructeur op de koppeling- en rempedalen getrapt. Ik moet altijd, overal, kijken. Kijken, kijken, kijken. Ik krijg briefjes mee naar huis met daarop teksten als "anticiperen op voorrangsituaties en besluitvaardig rijden."

En het wordt steeds leuker. Ik mag proefexamens doen: de instructeur zegt niets en ik moet rijden. We knallen bijna op een fietser en ik zie een uitvoegende auto over het hoofd. Maar we overleven alles, zonder schade. Mede door Bas en z’n rempedaal.

Dan komt het aanvragen van het examen. De week voor het examen. De laatste les met 'puntjes op de i'. De dag van het examen. En de les voor het examen. Ik stap in. "Zenuwachtig?" vraagt Bas. Ik zeg van niet.

Airbagwaardig

Een uur later, als instructeur Bas plaats heeft gemaakt voor een examinator, is dat wel anders. In de eerste drie seconden rijexamen trapt mijn trillende voet al –bijna airbagswaardig– op de rem om een auto voor te laten. De examinator zegt een half uur niets anders dan 'rechts', 'links' en 'omkeeropdracht', maar daarna geeft hij de verlossende uitslag.

Hij vertelt hetzelfde als mijn mentor vorige week donderdag: "Ik heb goed nieuws voor je, je bent geslaagd!". En geloof me: zo'n roze papiertje voelt net zo machtig als een schooldiploma. Minstens.