De laatste tijd puilt mijn Instagramtijdlijn uit van puberkroost dat de overstap van groep 8 naar de brugklas gaat maken. "Srry, ni iedereen past hihi" fungeert als bijschrift onder afscheidplaatjes van toekomstige eerstejaars. Er wordt massaal gereageerd met "Sgatje, hvj" of "Ik mis jullie nu al, lekkertjes". Annehartjekimhartjeflip huilt hard. In woorden. Tagt erop los en hoopt op 'n kersverse #squad die zielsveel van haar houdt.

Geloof me, I've been there. Zes jaar terug stapte ik een school binnen met 68 klaslokalen, twee verdiepingen, vijfentwintig nieuwe bae's, een fanatiek corvéeteam en honderdduizend verstrooide docenten. Twaalfjarige ukkies onder de één meter vijfenzestig werden door tweedejaars op kluisjes geparkeerd of uit de kantinerij verstoten. Jep, het leven van een brugger ging niet echt over rozen. En dat dan ook nog zonder al die oude maatjes uit je hechte basisschoolklas.

Overnachtingskudde

Onzekerheid sucks, maar alles komt goed. Voordat alle sociale awkwardness op hol slaat, de eerste proefwerkstof je de neus uit loopt en je het vierde te laat-briefje verscheurt boven een willekeurige prullenbak, vindt namelijk hét brugklaskamp plaats. En dat helpt. Want bedenk: tijdens de lijpe bosspelletjes als levend stratego, buskruit en het bouwen van een fort met zelfverzamelde takken uit het oerwoud next door strik je een overnachtingskudde bij elkaar en word besties op sociale media. 

Via een docent verenigde ik mij - toen twaalf en een lange slungel met een tent zonder zeil - in een groepje muurbloempjes. Aarzelend en verlegen stelden wij onszelf aan elkaar voor, pakten de spullen uit en trokken iets leuks aan voor het bruggerfeest. Onder het genot van jumpstyle en hiphop-ongemak bewogen wij onszelf de nacht door. Toen de gedreven disk jockey de singles doofde, slenterden wij terug naar de tent en pitten in kartonnen dozen.

Vleugels uitslaan

En we werden vrienden. The good old goldies van je basisschool mogen dan dus misschien uit het zicht verdwijnen, andere goldies komen weer in beeld. Je ontwikkelt jezelf, doet ongelooflijke stomme dingen en creëert heuglijke herinneringen. Je verbaast, verlaat. Gaat achterna en werkt. Je legt een algemene basis op het gebied van vriendschap, liefde en passie. Eentje die niet zomaar op gaat in vergetelheid. En daarna ga je weer studeren, misschien wel met een nieuwe squad.

Zelf spreek ik nog één persoon van de lagere school, maar ook zij verlaat de boel en gaat, met haar havo-diploma op zak, beginnen aan een nieuwe studie in Breda. Nestverlaters bestaan. Altijd en overal. Op een gegeven moment is het ook gewoon hartstikke tijd om je vleugels uit te slaan en een dikke vette plons te nemen in het onbekende.