Pas al ik door de intercom vertel wie ik ben, gaat de deur open. Boven zie ik dat mijn tante er vandaag weer is, leuk. Ik groet haar, loop de zonovergoten zaal binnen en zoek een plekje.

Ik ben weer aangekomen bij Schoolkitchen. Mijn o zo geliefde huiswerkbegeleiding. Met die verdomd gore verslavende koekjes.

Als ik zit, weet ik dat ik eerst twintig minuten moet wachten. Wachten tot ik ben 'ingecheckt' en aan het werk mag. Natuurlijk kan ik alvast gaan leren voor mijn toets van morgen, maar zo'n gedreven leerling ben ik nou ook weer niet.

In mijn ooghoeken zie ik al liggen waar ik eigenlijk voor kom, waarvoor ik al die uren hier doorbreng. De koekjes. Ze staren me aan, roepen naar me. "Noah kom, kom eet ons!". Maar vandaag gaat alles veranderen, vandaag eet ik een appel en zal ik mijn tijd efficiënt besteden.

Appels eten

Ingecheckt en wel loop ik met mijn agenda onder de arm terug naar mijn plek. Toevallig draait mijn hoofd langs het aanrecht. KOEKJES! Nee, vandaag niet, vandaag gaan we appels eten en werken. Na een tijdje komt mijn vriendin ook binnen. Ik zie haar naar het aanrecht lopen en mijn hart bonkt. Ik hoor hoe ze een glas pakt, limonade inschenkt.

Net op het moment dat ik denk mijn hart weer los te kunnen laten, moet ik hem juist dubbel zo hard vastgrijpen. Ze loopt terug, oh nee, ze pakt koekjes! Met wel een stuk of zes biscuitjes in haar ene en een glas limonade in haar andere hand zoekt ze een plek pal naast me. De koekjes plant ze natuurlijk triomfantelijk net naast mijn hand. Ik kan ze ruiken.

Onweerstaanbare kracht

Die koekjes, daar is iets mee. Als ik ze thuis had gegeten, zou ik ze zo uitgespuugd hebben, die kleffe theekaakjes van de Euroshoppers. Maar hier, hier zijn ze anders, lekkerder. Misschien is het wel omdat ze altijd in die koektrommel liggen, misschien heeft die trommel wel een of andere onweerstaanbare kracht?

Ik weet het niet. Wat ik wél weet, is dat ik er maar geen genoeg van kan krijgen. Ook nu weer - als ik wakker word uit mijn dagdroom over, jawel, koekjes - merk ik dat mijn hand al op de stapel ligt. Dit gaat de verkeerde kant op.

Nicotine

En dan, als een plotselinge ingeving, bedenk ik me dat de kaakjes eigenlijk niet te vreten zijn, maar toch lijkt iedereen hier op huiswerkbegeleiding totaal verslaafd. Een vorm van studieontwijkend gedrag misschien. Om de vijf minuten komt iedereen terug om nog een stapeltje te halen: het moet wel aan de koekjes liggen. Ze hebben vast een soort superkracht in zich, om iedereen verslaafd te maken, nicotine of zo. Net alienkoekjes.

Terwijl ik heel erg hard mijn best doe niet aan koekjes te denken, kijk ik naar de klok en daarna naar mijn schrift. Ik heb in tweeënhalf uur precies vijfeneenhalve som gemaakt. Met de vriendelijke groeten van de aliens. Grmbl...