Even wat anders dan al die tornado's van vorige week: A Most Wanted Man is een spannende spionagefilm. Jouw Scholieren.com-filmrecensent weet daar gelukkig álles van: de laatste film met spionnen die ik heb gezien was.. Spy Kids. 

Guttegut, wat zijn er tegenwoordig toch veel films in de bioscoop! Gelukkig is Lotte er om je de helpende hand te bieden: elke maand kiest ze er twee uit om te checken of het je zuurverdiende geld waard is. Deze week: de terrorisme-thriller A Most Wanted Man. 

Spionnenteam
In de film volgen we de grote, grijze teddybeer Günther (Philip Seymour Hoffman). Hij leidt een Duitse spionnenclub, die potentiële terroristen opspoort. Sinds 9/11 is de wereld superhuiverig voor een nieuwe aanslag, en Günther en zijn bro's proberen dat dus te voorkomen. Er wordt alarm geslagen als de jonge Islamiet Issa Karpov naar Duitsland vlucht en met behulp van de lieve advocate Annabel tien miljoen flappertjes van de bank wil halen. Wat gaat zo'n gozer doen met tien miljoen euri's? Duister zaakje? Ofwel: spionage-tijd! 

Nu klinkt het plot wellicht niet retespannend (ik bedoel, de Spy Kids hadden coole gadgets en weird-ass diermutaties), maar het is dan ook geen actiefilm. Toch heeft de film.. iets. Iets waardoor je vanaf de eerste seconde geboeid raakt en de 122 minuten film zo voorbij roetsjen.

Het realisme
Dat zit 'm in een paar dingen. Ten eerste: het realisme van de film. De (Nederlandse!) fotograaf/regisseur Anton Corbijn heeft de boel heel integer en grimmig gefilmd, totaal anders dan het opgepoetste beeld dat we van de meeste Amerikaanse blockbusters gewend zijn. Daarnaast is de boel absolúút niet Mission Impossible-ig (denk: ontploffingen en kogelregens) en geeft daardoor een goed beeld van hoe de zaken in het echie zouden kunnen gebeuren. En dat maakt alles extra spannend. Als kijker denk je: 'dit is wat er echt gebeurt in de wereld, dit is niet alleen een leuk verhaaltje'.  

Het puike acteerwerk
Die echtheid wordt ook veroorzaakt door goed acteerwerk.  Rachel McAdams speelt Annabel (allemaal prima, mooi gezicht, etcetera), maar Grigory Dobrygin (ken je vast niet) en Philip Seymour Hoffman (ken je vast wel) maken er een geloofwaardig verhaal van. Ik zeg: gooi er maar een Oscar tegenaan. Grigory met de moeilijke achternaam speelt de vluchteling Issa Karpov zó intens zielig dat ik elke keer heel snel aan axolotls en snoep moest denken om niet in janken uit te barsten. Hij is viezig en baardig en toch krijg je de neiging om 'm eens goed te knuffelen. Chapeau. 

En Philip Seymour Hoffman. Sjongejonge. Ik ga niet te lang kletsen over zijn tragische overlijden, want een recensie moet over een film gaan en niet om de boel eromheen, maar ik hoop dat God of Allah of wie dan ook even flink in z'n handjes knijpt met de aanwinst van deze getalenteerde gozer. 

Zien!

Eindoordeel: zien, zien, zien! Ik, spionage-leek, geef de film vier sterren. En als films over spionage en criminaliteit echt je ding zijn, vind jij 'm vast vijf waard. Is er dan echt níks om af te kraken, Lotte, slappe spons? Jawel! De poster. Wetend dat daar een gerenommeerd fotograaf achter zit: niet echt aanlokkelijk. Ik bedoel, Spy Kids daarentegen...