Het was kwart over twaalf 's middags toen ik een appje kreeg: "We hebben nog een kaartje over voor Borussia Dortmund, ga je mee?" Meteen zei ik ''Ja!''. Voor mij zou dit de eerste keer in het Signal Iduna Park zijn. Ik hoorde pas later dat we in Die Gelbe Wand (ook bekend als de Südtribune) zouden staan. Die Gelbe Wand is wereldberoemd door indrukwekkende sfeeracties. Soms bieden de supporters zelfs meer vermaak dan de spelers. Het feit dat we in die Gelbe Wand plaatsen hadden was dan ook erg bijzonder, aangezien de Südtribune eigenlijk altijd is uitverkocht aan seizoenskaarthouders. Ik moest diezelfde dag nog om half drie in Denekamp (een dorp dicht bij de Duitse grens) zijn.

16:00 Na flink wat gehaast en geregel zat ik dan eindelijk in de bus richting het Signal Iduna Park (in de volksmond het Westfalenstadion), waar ik een wedstrijd tussen Borussia Dortmund en Hertha BSC zou zien. De bus zat vol met Duitsers en Nederlanders die allemaal één ding gemeen hadden: een passie voor Borussia Dortmund. De bus werd omgetoverd tot een geel-zwart spektakel waar zo'n drie keer hetzelfde liedje wordt gedraaid en vol gas Krombacher gedronken werd.

19:00 Na ongeveer drie uur in de bus te hebben gezeten kwamen we aan aan op de parkeerplaats van het Westfalenstadion. Nog voordat ik uit de bus was gestapt stond een immense groep supporters hun blazen te legen in een bosje op de parkeerplaats. Na de plantjes water te hebben geven liep de groep naar tennisvereniging Flora, waar iedere speeldag de verzamelplek voor Dortmund-fans is. Hier gingen we 'Die Kneipe' (De pub) in waar liters bier achterover worden geslagen en de meest vermakelijke (maar ook meest zinloze) discussies gevoerd worden.

20:00 Eindelijk: we konden het stadion in. Wanneer ik de trap opliep voelde ik de spanning, maar toen ik beetje bij beetje het veld begon te zien was het één en al extase. Ik keek om me heen en was verbaasd over de immense grootte van het stadion. Boven mij zag ik een enorme geel-zwarte mensenmassa, waardoor ik mij als een wesp in een wespennest waande. Na me door de zwerm te wringen en een staplaats te vinden was het aftellen geblazen.

De 1e Helft Pas na een achterstand kwam die Gelbe Wand echt tot leven. Voor het publiek stond een man met een luidspreker als een generaal zijn troepen aan te moedigen. Als hij scandeerde werden zijn kreten massaal nageschreeuwd door de Südtribune. Het leek te helpen:  die Schwarzgelben (Borussia Dortmund) scoorde, maar de goal werd afgekeurd. Voor niets vlogen er liters bier door de lucht.

De 2e Helft Gelijk na de rust wist Borussia te scoren, wat deze keer wél een gerechtvaardigde bierdouche betekende. Na deze bierdouche werden er overal op die Gelbe Wand knuffels uitgedeeld en hiermee leek de sfeer aanzienlijk verbeterd. Dit duurde echter niet lang: er werd wederom een goal van Dortmund afgekeurd. Hiermee werd de sfeer steeds grimmiger, bij elke beslissing van de scheids schoten de middelvingers de lucht in. Ik merkte op een gegeven moment dat ik er zelf ook een paar keer een 'Arslog' en een 'Schweinhund' tegenaan gooide, niet omdat ik boos was op de scheids, maar puur voor de lol. Het mooiste en meest gebruikte lied van de avond was 'Blau und Weisse Scheisse'  wat gericht was op de fans en spelers van Hertha.

Verlenging Na een rode kaart voor de Borussen was die Gelbe Wand er helemaal klaar mee. De sfeer werd alleen maar grimmiger.

Strafschoppen Wat een mazzel: ik ga één keer naar een wedstrijd van Dortmund en maak gelijk een strafschoppenreeks mee. De spanning liep hoog op, maar toen Hertha zijn eerste penalty snoeihard op de lat schoot werd de hele Gelbe Wand gek. Bier ging door de lucht, knuffels en high fives werden uitgedeeld en natuurlijk werd er  'Blau und Weisse Scheisse' geroepen. Prachtig. Toen Herta vervolgens nog twee keer miste was er een explosie van blijdschap en vreugde. Het was één groot geel en zwart feest.

Al met al was het een geweldige voetbaldag en een once in a lifetime experience. Die Gelbe Wand is naar mijn mening dan ook met afstand de mooiste harde kern van Europa. Heja BVB!