Een uitwisseling is een heel unieke ervaring. Je wordt weggetrokken uit je vertrouwde stad met je vertrouwde mensen, je vertrouwde eten en je vertrouwde school en ergens 5064 kilometer verderop gedropt met slechts een koffer en een pak hagelslag.

Alleen kies je daar dan vrijwillig voor, omdat het je wel een heel goed idee leek toen je zeven maanden geleden veilig met je moeder op de bank zat. Dit klinkt natuurlijk heel negatief, en het grootste deel van de tijd voel ik me ook helemaal niet zo, maar af en toe vraag ik me echt af waar ik in godsnaam aan ben begonnen.

Chagrijnig hoofd

Want wonen bij een gastgezin is al een hele ervaring op zich. 's Ochtends zie je niet het chagrijnige hoofd van je broertje, maar van je nieuwe zusje dat je pas een paar weken kent. In plaats van elke zondagavond dat irritante Studio Sport op de achtergrond kijk ik nu elke dag(!) een kerstfilm met mijn gastmoeder, en in plaats van warme pistoletjes op zaterdagochtend eet ik nu pancakes met, jawel, Maple Syrup.  Je moet je tijdens een uitwisseling dus niet alleen aanpassen aan een andere cultuur en een ander land, maar vooral ook aan een ander gezin.

Een gezin dat, net als je eigen familie thuis, allerlei maniertjes en gebruiken heeft die voor hen vanzelfsprekend zijn, maar die jij als buitenstaander moet gaan ontdekken. Dat kost tijd en energie en nog meer tijd en nog meer energie.

Pindakaas

Als je voor de vierde keer moet vragen waar de pindakaas ook al weer hoort of hoe de thermostaat werkt, dan voel je je soms net een hulpeloos konijntje dat de weg in is kwijtgeraakt in het bos.

Maar ook hulpeloze konijntjes moeten uit hun holletjes komen, en al die tijd en energie die je in het opbouwen van een band met je gastgezin steekt, die is het meer dan waard. Want als je dan op een dinsdagavond met je nieuwe zusjes in de woonkamer staat de dansen op Taylor Swift en bijna stikt van het lachen, dan weet je weer: Oja, dit is waarom. Dit is waarom het het allemaal waard is.