Bijna iedereen kent het boek of de bijbehorende film wel: The boy in the striped pyjamas. Een verhaal over de tweede wereldoorlog dat veel mensen heeft aangezet tot onbeschaamd en hardop snikken. De schrijver van dit boek, John Boyne, heeft onlangs een nieuwe Eerste-Wereldoorlog-roman uitgebracht, getiteld De jongen die zijn vader zocht. 

Voor Scholieren.com interview ik hem in een chique café in Utrecht. Hij bestelt water met bubbeltjes en wil niet buiten zitten. "Veel te warm", zegt hij.

Veel lezen

Als ik hem vraag wanneer hij is begonnen met schrijven, verrast het antwoord mij niet. "Ik kan me niet eens herinneren dat ik géén verhalen schreef", vertelt Boyne. "Als kind verzon ik al allerlei korte verhaaltjes. Toen ik een tiener was, was ik er echt op gefixeerd. Ik schreef elke dag wel een verhaal. Maar mijn eerste roman schreef ik pas toen ik midden twintig was.”

Ook als kind las de schrijver al veel boeken. “Ik begon met lezen toen ik ongeveer vijf jaar oud was en sindsdien ben ik er niet meer mee gestopt. Het feit dat ik als kind boeken las heeft ervoor gezorgd dat ik nu, als volwassene schrijver ben. Mijn leven werd zo erg verrijkt door de boeken die ik las.”

Historische feiten

Boyne schrijft meestal historische boeken en doet daarvoor uitgebreid onderzoek. Hij vertelt me dat hij zoveel mogelijk leest over het onderwerp voordat hij begint met schrijven. “Maar toch is een goed verhaal je eerste prioriteit; het maakt niet zo heel veel uit of de historische feiten echt helemaal kloppend zijn, al moeten ze natuurlijk wel enigszins overeen komen met de werkelijkheid.”

Hij denkt de verhaallijn niet van tevoren uit. Die ontwikkelt zich tijdens het schrijven. Hij weet ongeveer waar zijn boek over zal gaan, maar dat is alles. "Dat is moeilijker, maar dat maakt het schrijven wel spannend.”

Kinderboeken

John Boyne schrijft boeken voor kinderen en volwassenen, maar een verschil tussen die genres is er wat hem betreft niet echt. Boyne: "Ik probeer niet om anders te schrijven in een roman voor kinderen. Het is meer alsof ik boeken schrijf over kinderen en over volwassenen. Ik denk dat mijn boeken voor kinderen gelezen zouden kunnen worden door volwassenen en mijn boeken voor volwassenen door kinderen. Het enige verschil is dat in mijn kinderboeken een kind de hoofdrol speelt, en in de andere boeken een volwassene. De verhaallijnen zijn net zo serieus en de taal is even moeilijk. Ik vind het ook het leukst om de twee bij het schrijven met elkaar af te wisselen, dan kruip ik elke keer weer in een andere rol.”

Betuttelend stemmetje

Over de vraag naar het moeilijkste gedeelte van het schrijven, moet hij even nadenken. “Pfoe, dat is een lastige vraag! Het hele gebeuren is moeilijk, het schrijven van romans is totaal niet makkelijk. Het kan soms wel een uitdaging zijn om niet betuttelend te schrijven. Ik wil niet dat mijn verhalen klinken als een volwassene die een verhaal vertelt aan een kind. De vertelstem moet authentiek en echt blijven en niet neerkijken op de jonge lezers. Maar weet je wat het is met schrijven? Hoe meer je het doet, hoe beter je erin wordt.”

En het allerleukste aan de baan? “De mogelijkheid hebben om de verhalen te vertellen die je wil vertellen en er dan ook nog een publiek voor hebben. En omdat mijn boeken vertaald zijn, kan ik ook nog eens de hele wereld over reizen!”