Als zestien-minner met ouders die zich gevestigd hebben in een boerendorp ver van de Randstad, is de keuze in bijbaantjes beperkt. De mogelijkheden vallen meestal in drie categorieën: vakken vullen bij de Appie/Jumbo/C1000/Lidl, een krantenwijkje, of - al dan niet zwart - werken op het land van een tuinder.

Dat laatste werd mijn lot toen ik als dertienjarige besloot in de vakantie wat bij te gaan verdienen. Mijn beste vriendin sleepte me mee naar een strenge vrouw met rubberen handschoenen, om ons aan te melden om aardbeien te plukken. Veel meer dan mijn leeftijd en beschikbaarheid hoefde ze niet te weten, en of we het goed vonden ons stukloon 'handje contantje' te krijgen. Ik was te nerveus om een tegenargument te kunnen bedenken, en eerlijk gezegd kon het me weinig schelen. Mijn eerste echte baan! Doodeng, maar ook reuze volwassen.

Een volwassen baan betekende helaas ook op volwassen tijdstippen opstaan. Zes uur ’s ochtends, om precies te zijn. Om half zeven stipt moesten we namelijk in de rij vol planten staan, ons karretje kartonnen bakjes voortduwend, poncho over de schouders. Het regende namelijk die HELE zomer, hier op het platteland. Ja echt.

Wekenlang plukte ik iedere ochtend mijn handen schraal aan honderden aardbeien, die ik onder begeleiding van Taylor Swift-liedjes op mijn 256-MB mp3-speler sorteerde. De goede in de blauwe bakjes en de écht mooie in de 'Prestige'-kartonnetjes. Taylor wist precies hoe ik me voelde, en ik zwolg in zelfmedelijden wanneer ze zong ‘Because these things will change, this revolution, the time will come’… Intussen was mijn vriendin al drie rijen verder dan ik, die de helft van de tijd stond te dromen en de andere helft in de wespen achter de aardbeien greep.

Op de allereerste ochtend, na vijfeneenhalf uur miezerregen, zesendertig bakjes en drie wespensteken op mijn rechterduim, rolde ik mijn karretje apetrots naar de rubberen handschoenmevrouw. Mijn trots bekoelde enigszins toen ik mijn vriendin met drie keer zo veel oogst aan zag komen, en nog meer toen ik mijn hals uitreikte om te zien wat de handschoenmevrouw na het tellen van mijn bakjes in haar schriftje schreef. Ik had zeven euro en twintig cent verdiend.

Goeie blogs zijn er om gedeeld te worden, vinden wij. Elke week plaatsen we daarom onze beste column door in 7Days, de weekkrant voor jongeren die iets willen bereiken. Deze week was bovenstaand verhaal van Merel aan de beurt. En we werken wel vaker met 7Days samen: klik.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 1 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!