Op het Wellantcollege in Alphen aan de Rijn gingen scholieren in gesprek met ouderen, om te luisteren naar verhalen over 'de goeie ouwe tijd'. Over hoe je je vermaakt zonder beeldscherm, en hoe het voelt om oud te zijn.

Leerling Joyce van Ettikhoven (15) vertelt over het project, dat dit jaar voor de tweede keer plaatsvindt, en 'De tijd geritst' heet. "Die naam is ontstaan omdat we een jongere en een oudere koppelen: we ritsen ze aan elkaar."

"De eerste week maakten we kennis met de bewoners, en ervoeren we hoe het is om oud te zijn. Zo stopten we erwten in onze schoenen om te voelen hoe het is om pijn te hebben bij het lopen. Ook deden we handschoenen aan met ijsstokjes in de vingers, zodat we snapten hoe lastig het vaak is voor ouderen om dagelijkse dingen te doen."

Levensboek

Wekelijks hadden de leerlingen twee bijeenkomsten: eentje met elkaar, waarin ze hun ervaringen uitwisselen, en eentje met de ouderen, in een verzorgingstehuis voor mensen met dementie.

"Elke week kregen we een onderwerp waar de we vragen bij moesten bedenken. Die vragen stelden wij aan onze bewoner en daar maakten we wekelijks een verslag van. Aan het eind hebben we van al deze verhalen een levensboek gemaakt."

"De familie van de ouderen die in het verzorgingstehuis zitten hielp ons met het houden van de gesprekken, en de bewoners zelf vonden het heel prettig om terug te blikken op hun jeugd."

Verwend

Tijdens de verhalen die de leerlingen hoorden kwamen ze soms dingen tegen waarvan ze raar opkeken. Joyce: "Soms dachten we  'huh, wat is dat?' of 'hé, dit bestaat nog steeds!'"

"Het grootste verschil vond ik om te horen hoe verwend wij nu zijn. Wij hebben eten drinken in overvloed en een computer een smartphone. We kunnen ons haast niet meer vermaken zonder iets met een beeldscherm, maar deze mensen waren al dolgelukkig met een tol."

Joyce heeft dus heel wat opgestoken van het project. "Jongeren begrijpen vaak niet dat je gewoon dat je al gelukkig moet zijn met de kleine dingetjes in het leven. De vrouw waarmee ik sprak vertelde me steeds dezelfde dingen: geniet van de kleine geluksmomenten in je leven en vergeet al het nare, dan zul je een heel gelukkig mens worden."

Emotioneel

Waren er dingen die ze van tevoren niet verwacht had? Joyce: "Ja, toen ik aan dit project begon had ik nooit gedacht dat het zo emotioneel zou zijn. Je bouwt echt een band op met de bewoner en je krijgt veel persoonlijke en vertrouwelijke informatie te horen. Dat ze jou het vertrouwen geven om die verhalen te mogen horen en opschrijven vond ik heel bijzonder. Ik zal mijn bewoonster nooit vergeten."

Tijdens een feestelijke bijeenkomst overhandigden de leerlingen hun boek. "Dat was echt een van de mooiste momenten,"zegt Joyce. "Ik heb voor mijn bewoonster een erg mooi boek gemaakt en ze was er heel blij mee."

Joyce kan iedereen aanraden aan een soortgelijk project mee te doen. "Je leert de verschillen én overeenkomsten tussen jongeren en ouderen kennen, en maakt er mensen heel blij mee. De vrouw waarmee ik sprak was elke keer weer blij als ik kwam, en vond het jammer als de tijd weer om was."