In mijn vroege puberjaren stond ik regelmatig met een hengel langs de waterkant. Ik heb een ontelbaar aantal uren de eendjes door mijn gezicht zien zwemmen.

Winter of zomer, vrieskou of een boze zwaan. Ik wierp mijn aas uit en dacht altijd: wat als mensen als vissen zouden sterven?

Strengen touw reiken dan tot de wolken met daaraan onze geliefden als ballonnen. Een tripje naar het kerkhof zou voelen als een middag naar de kermis, minus de inteelt en minderjarige meisjes in poelen kots.

Zie jezelf staan in het silhouet van je tante, een enorme walvis. Je zult wel op moeten passen waar je loopt, je struikelt over alle draadjes waardoor de doden niet het oppervlak kunnen bereiken. En struikelen is onprettig, dat weten baby’s en alcoholisten maar al te goed.

Nou ja, totdat de kustwacht dynamiet in je tante douwt en daarmee alle blubber opblaast om de vaart weer mogelijk te maken. Spijtig dat ze 'begraven’ wilde worden in een kanaal.

Als mensen als vissen zouden sterven, zou de dood een minder voorkomend iets zijn. Je kunt immers geen sigaret opsteken onder water en als vis kun je niet verdrinken.

Ik denk dat het aantal verkeersongelukken dan wel toeneemt. Onder water kunnen er namelijk geen wc’s bestaan. Doorspoelen zou het einde van al het leven betekenen, dus iedereen piest maar overal. Net als in het openbare zwembad.

Je rijdt dan met 120 over de snelweg in je Ferrari Zeepaard en opeens zie je niets meer. Je hebt zojuist een dikke doodsdrol, gedraaid door je Duitse buurman, in je gezicht gekregen en staat op het punt de controle over de teugels te verliezen en een koraalwoud in te rijden.

Maar als we daadwerkelijk zouden sterven als zeedieren, betekent het dat we waarschijnlijk zeedieren zijn en slaat deze titel nergens meer op. Vandaar dat ik overnieuw begin:

Als vissen als mensen zouden sterven: je goudvis in een eiken doodskist. Door Luuk Wojcik.