De oprechte interesse, de gepassioneerde mensen. De ochtenden waarop ik daadwerkelijk de eerste zonnestralen die boomtoppen zie likken. De voorwaardelijke liefde van een vriendinnetje.

Wat zal dit schooljaar anders zijn? Want dat moet hè, er moeten dit schooljaar dingen anders zijn.

Veel jongeren verlaten hun ouderlijk huis om ergens anders te gaan wonen en studeren, krijgen vervolgens een baan en sterven tot slot ergens in een eenzaam verzorgingstehuis.

Vaak is dat nog geen twee kilometer van de plek waar ze uit moeders baarmoeder geklommen zijn. Misschien lijkt het me wel wat om in Bangladesh dood te gaan, of tijdens een reis naar Canada. In of na zo'n situatie kijk je toch heel anders op je leven terug? Op zo'n plek kun je totaal andere shit zien, nieuwe dingen leren en nog even naïef zijn. Even maar.

Hier spreekt alweer een zelfhatende Limburger, die zijn afkomst verloochent en deze zomer voor de religie van het stedelijk netwerk heeft gekozen. En het zijn niet alleen Limburgse jongeren, want overal in ons land kiezen leeftijdsgenoten er voor om hun bekende omgeving te verlaten.

De rivaliteit tussen dorpen, de beperkte keuze aan scholen, naar huis fietsen en een tractor-trek-wedstrijd passeren. De geur van vers ingezaaid poep op de akkers die je neus verkracht als je in het park zit, waar welgeteld twee hangjongeren hun naam eer aan doen.

Maar dit jaar gaat dus anders worden voor me. Met een studie in Utrecht. Verder gaan na het vriendinloze jaar dat ik achter de rug heb. Wat dat laatste betreft geef ik maar de schuld aan een gebrek aan écht leuke meisjes, die een apart verhaal te vertellen hebben.

Want ik kan eigenlijk niet de schuld geven aan mijn zelfhaat. Dan doe ik precies hetzelfde als dat wat ik zo verafschuw: in een kleine gemeenschap blijven wonen en alleen wat nieuws zien als er wat nieuws komt.

Ergens ben ik ook wel blij dat ik even niet heb gejaagd, moe van het stereotype man dat z'n lul achterna loopt. Maar hoe ontwikkeld, romantisch en geleerd we ons ook voordoen, dat oerinstinct brult. Aan die kreet moet gehoor worden gegeven. De drang om vrouwelijk schoon eens flink uit te raggen, blijft ook dit jaar bestaan.

En daar moeten we toch wel een beetje mee oppassen, om te voorkomen dat we uitsterven door een soa-ramp. Stel je voor, de laatste documentatie van het menselijk ras zouden beelden zijn van kruiskrabbers. Zodat we de historie ingaan als soort dat uitgeroeid werd door z'n eigen syfilis.

Wat dat betreft hebben priesters het nog makkelijk, want die zijn getrouwd met God. Ook al zijn ze tegen ’t homohuwelijk. Die hoeven niet op te passen voor een soa. En hebben geen drang om weg te vluchten uit een boerengehucht.