Ik heb geen idee hoe ik oud ik was toen ik ‘het’ las. Over de billenbijters.

Maar het was niet lang nadat ik ophield met de kreet: ‘’juffrouw, ik ben klaar met poepeeeeeeen!!!’’. Des te langer heeft het geduurd voordat ik erover durfde te schrijven.

Toen ik nog lange snottebellen had, koos ik samen met een aantal jongens een gewaagd boekje uit. Dat boekje had namelijk een tekening van een blote bil erin. 

En ook al konden we nog geen bloed in onze zwellichaampjes down-under pompen, we kregen het allemaal een beetje warmer na ’t zien van de zwarte bibberlijntjes-kont. Maar er zat ook een duistere kant aan dit boekje. Het ging namelijk over de 'dikke billenbijters'.

Dat waren babykrokodilletjes die doorgespoeld werden. De kroko's groeiden op, en hapten soms zomaar in het bilvet van een desperate housewive, harige zakenman of desnoods de billen van de bakker.

Weken, maanden, jaren koekeloerde ik eerst minutenlang naar het glorieuze gat waarin mijn poep zou verdwijnen. Ik was angstig voor een kunstkont, maar ook licht gefascineerd. Ik bedoel: het moet toch raar zijn om poep te zijn. Om uit een poepgat te komen, in water te vallen en dan weer in een ander 'poepgat' te verdwijnen. Maar dat terzijde.

Pas na een aantal minuten durfde ik mijn onderbroekje op mijn enkels te laten zakken om te gaan kakken. Maar toch bleef ik achterdochtig. Het duurde minuten voordat mijn anus zich ook maar een beetje wilde spreiden. En als ik ook maar het minste of geringste hoorde, vloog ik een halve meter omhoog en moest het hele ritueel weer opnieuw beginnen.

Pas in de brugklas werd het minder, die angst om een prostaatonderzoek te krijgen door een rioolkruiper. Maar poepen bleef traumatisch voor mij. De angst werd  realistischer.

Ik was niet langer bang voor een alligator die mijn kont amputeerde, maar voor een verdwaalde mot of mug. Losgebroken van de kudde om water te drinken in de WC-pot-oase.

Ik zag het al helemaal voor me: zo'n gore mug die de bruine astroïdenstorm wel durfde te trotseren om zich goed te doen aan mijn prachtige, ronde en gladde billen. "Hoe sneller ik kak, hoe minder kans op een inval van de vliegenbrigade, " dacht ik dan.

Maar voor je het weet, verrek je zo je kringspier en loop je alsof je de zeep hebt laten vallen in een overvolle gevangenisdouche.

En zo eindigt dit verhaal. Onze eindredacteur Kim wilde eigenlijk dat ik het stuk kon laten eindigen met een prachtige gebeurtenis waardoor de angst voor poepen verdween.
En als je zo'n einde verwachtte, dan moet ik je teleurstellen. En daarmee ook een beetje mijzelf.

Want stiekem heb ik nog steeds blote billenangst. Een beetje dan. Volgens mij niet meer voor een hap uit mijn billen, of een motje in het potje. Ik heb het wellicht overgenomen van mijn hond, ik heb dat mormel te vaak zien kakken.

Ze ziet er hartstikke ongemakkelijk uit. De schaamte in haar ogen lijkt te zeggen: ''nothing to see here, move along''. Misschien moet ik bij de volgende nummer twee gewoon denken ''ik zit nu niet in een open weiland te persen, echt niet''. Misschien helpt 't.