Ik zit buiten, op de veranda. Alles is ondergedompeld in het licht van de nacht. Met een simpel rood deken om me heen geslagen, probeer ik wat woorden op papier te krijgen terwijl Kurt Cobain me toezingt.

Een glas Jack Daniels, inkt en omhoog kringelende rook maken het tafereel compleet. Een perfecte vrijdagnacht om de creatieve sappen tot uiting te laten komen.

Nee, wacht. Ik wilde bovenstaande alinea's eerst schrappen, de woorden die een avond omschrijven zoals ik 'm het liefst meemaak. Waarom wil ik niet dat iedereen dit leest? Omdat ik het ben, gereduceerd tot een paar kleine letters. Het is heel vreemd om die paar zinnen te lezen: is dat werkelijk mijn identiteit?

Ben ik iemand die whisky lekker vindt en kan genieten van muziek van voor z'n tijd?

Toch heb ik besloten het te laten staan. Omdat ik vind dat als ik een stem wil hebben, ik een flink paar ballen moet hebben. Als ik wil schrijven, moet ik denken ‘fuck mijn schaamte'.

Maar ja, dan zullen mensen me wéér veroordelen: dat ik zo'n persoon ben die woorden als 'fuck' nodig heeft om een uitdagend verhaal te vertellen. Nou ja, dat leg ik dan maar naast me neer.

Als ik die nonchalance ervoor nodig heb om goede stukken te schrijven en diegene te zijn die ik wil zijn, then so be it. Uiteindelijk kan ik alleen hopen dat die eerlijkheid, naaktheid en stijl gewaardeerd wordt door lezers. Schrijven is kiezen: schrijf ik wie ik ben, of wat andere mensen willen?

We krijgen van kinds af aan te horen dat we speciaal zijn, vooral van onze ouders. Dat we alles kunnen worden wat we willen. Alsof wij het wonder zijn dat de wereld zal verbeteren. Het komt hard aan als je erachter komt dat niet iedereen ons perfect vindt.

Een goed voorbeeld van keuzes moeten maken, is een relatie. Zo hing ik laatst voor de tv, waarop duizenden films kwamen voorbij waarin werd gepredikt dat je jezelf nooit moet veranderen voor een speciaal iemand. Omdat diegene je moet accepteren zoals je bent.

Van dat soort bullshit moet ik kakken.

Waarom zou het fout zijn iets aan jezelf te veranderen om bij een speciaal iemand te zijn?

Ik denk dat het oké is om eens kritisch naar jezelf te kijken en denken "is deze persoon het waard, is deze persoon zo bijzonder voor mij, dat ik bereid ben een stukje van mezelf op te geven?"

Het kan ook met iets lichters, als een bijbaantje of school bijvoorbeeld.

Zo moest ik deze zomervakantie vijf dagen per week om zes uur opstaan om naar mijn werk te gaan.

Was ik daartoe bereid, vroeg ik mezelf tijdens de sollicitatie af. Bereid om eerder naar bed te gaan? Om een deel van de nacht op te geven voor een bijbaantje? Toch besloot ik dat werken voor mij op dat moment meer voordelen had dan heerlijk laat opblijven, schrijven, muziek luisteren, tv-series kijken en nachtelijk eten.

Het is oké om soms je identiteit los te laten. Je verlíest pas je identiteit en krijgt pas een probleem als je niet meer de verantwoordelijkheid voor die keuzes neemt.

Of je er niet lang genoeg en oprecht over hebt nagedacht.

Maar dat hoeft dus niet. Wees wie je wilt zijn, wat je op dat moment leuk en goed lijkt, experimenteer met die shit.

Uiteindelijk kan je alleen hopen dat die eerlijkheid, moed en stijl gewaardeerd zal worden door anderen.

Bovenste foto: flickr