Infiltratie

Vijftien jaar geïnfiltreerd, nu een nerveus wrak Haagse Kees speelde een paar jaar geleden een dubbelrol: hij werkte mee met de politie, maar tegelijkertijd hield hij ze op afstand van de smokkel op XTC onder het mom van dat het tot zijn ontmaskering kon leiden. Hij dreigde ontmaskerd te worden, dus hij ging naar de overheid. Ze gaven hem twee miljoen om een nieuw bestaan in het buitenland op te bouwen. Maar Kees bleef gewoon in Nederland, en niet onopvallend ook. Met naam, adres en foto adverteerde hij nog doodleuk in een clubblad voor duivenhouders. Dit voorbeeld geeft een reden aan waarom je criminelen niet met crimineel gedrag moet aanpakken. Het kan op zoveel manieren mis gaan, dat het geen vruchtbaar resultaat geeft. Natuurlijk zijn er strikte regels voor bijvoorbeeld infiltreren, dus wat kan er nou mis gaan. Alleen al voor aanvraag van infiltreren moet de projectieleider van het tactisch team met het hoofd van de nationale recherche bespreken, die het weer voorlegt aan het PIT, die de zaak samen met de officier van justitie bespreekt. Als die het goedkeurt maakt het PIT een conceptieplan waaruit een plan van aanpak uit voort komt. Dit door iedereen goedgekeurde plan gaat via de zaaksofficier naar de hoofdofficier. Na zijn toestemming wordt het plan pas gestart. Veilig genoeg zou je denken. Als zoveel mensen het hebben bekeken en goedgekeurd zal het wel goed zijn. Daar hebben wij vertrouwen in. En dan verklaren de officier van justitie en de korpschef ineens: “Vaak wijzen de afspraken in de praktijk vaak af van de voorwaarden die gesteld zijn”. Zie je toch maar weer dat het allemaal niet zo waterdicht is! Zolang infiltranten zich aan het plan houden, nuttig zijn, geen gevaar lopen en zelf niet in het criminele circuit verstrikt raken zie ik geen probleem. Het probleem is dat dit wel veel eisen zijn die hoogst uitzonderlijk allemaal vervuld worden. En toch is elke eis even belangrijk. Er kan zoveel misgaan in het infiltreren, zoals in de zaak van Koos van der Wilk. Hij kon niet tegen de gevangenis, dagenlang hadden rechercheurs op hem in gepraat totdat hij ermee instemde een belastende verklaring af te leggen tegen topcrimineel Henk Regenwoud. Als hij tijdens een schorsing in het proces per ongeluk in dezelfde ruimte wordt gelaten als de verdachten die hij verlinkt heeft, pleegt hij de volgende dag zelfmoord. En zo vergaat het veel verdachten. In het boek ‘deals met criminelen’ beschrijft Marian Husken hoe het de infiltranten vergaan is. Kort samengevat verteld ze dat niet veel criminelen baat hebben bij de deals met justitie, slechts enkelen hebben er baat bij. Zo verging het Daul de Coureur ook. Hij heeft 15 jaar voor justitie geïnfiltreerd. Hij had daarvoor zes miljoen verdiend. Nadat er bedrijfskosten af gingen had hij nog acht tot negen ton over waarvan hij het meeste in zijn bewaking moest steken. Nu heeft hij weinig geld over, is continu bang voor de criminelen die hij verlinkt heeft, en heeft spijt dat hij zoveel mensen verraden heeft. Hij beschrijft zichzelf als een nerveus wrak. Ook de kamer heeft het niet op infiltranten. Nu citeer ik van de site van burojansen: “De kamer vreest blijkbaar het kameelneuseffect. Als een kameel eenmaal zijn neus door de opening van de tent heeft weten te wringen, staat het beest in een mum van tijd in zijn geheel binnen”. Oftewel: het is moeilijk om niet helemaal in het criminele wereldje verwikkeld te raken. Zo loopt er ook een wetsvoorstel tegen infiltreren. Dit zal ook wel niet voor niets zijn. Volgens IRT-debacle zijn er teveel risico’s en te weinig resultaten. Bronnenlijst • Doomen, H, na vijftien jaar infiltreren een nerveus wrak,
http://www.jeanne-doomen.net/volkskrant/husken.html, 1997, 2 pagina’s • Voorlichtingsdienst OM, hoe zit het ook alweer met de deals met criminelen?, http://www.om.nl/info/nieuw.php?p=pg&id-2256, 15 januari 2004, 2 pagina’s • Jansen en Jansen, informanten en infiltranten, http://www.burojansen.nl/traa/h23.htm, 1999 • N.V. Vlaamse Uitgeversmaatschappij, http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelid=nfla30012002_005, 30 januari 2002, 1 pagina