Om 8 uur 's ochtends sta ik met klasgenoten trillend van de adrenaline te wachten tot het moment dat de bus haar deuren opent en wij kunnen plaatsnemen op de zachte, comfortabele stoelen met vooral veel beenruimte.

Als de motoren beginnen de ronken zie ik om me heen gezichten glunderen en hoopvol geroezemoes gaat door de bus.

Kim betuigt in deze column haar liefde voor excursies.

Zoete stem
Eenmaal een eindje onderweg horen we de tekendocente met haar zoete stemmetje ons allemaal een goedemorgen wensen. De excursieboekjes worden al net zo liefdevol uitgereikt en verrukt zien we dat we de eer hebben 34 pagina's papier in te vullen.

Tranen van geluk
Een paar file's en chipszakken later komen we dan bij het museum aan. Het Walhalla voor de doorsnee leerling. Een beetje stil van de creatieve sfeer schuifelen we allemaal het museum in. Tranen van geluk, hemels licht, fluitende vogeltjes door het luchtrooster en het lieve gezichtje van de bewaker maakt alles nog mooier dan het was.

Lachende gezichten verdwijnen bij de melding dat het pauze is. Met tegenzin sloffen we naar de McDonald's, waar we met nog grotere tegenzin hamburgers en milkshakes bestellen, die we met de allergrootste weerzin wegwerken. Wachtend op het volgende museum.

Meer!
Na nog een bovennatuurlijk geweldige ervaring in het tweede en derde museum stapt iedereen moe maar voldaan de bus weer in die precies voor het laatste museum stond te wachten en waar we dus vooral geen halfuur naartoe hoefden te lopen met dode voeten.

Ook namens medeleerlingen, we kunnen niet wachten op de volgende excursie.

Gepubliceerd op 1 juni 2009

---