CD-recensie Sleater-Kinney - One Beat
Door
Rammelpunk
Het nieuwe album van girlpunk trio Sleater-Kinney heeft even nodig om op gang te komen. Pas in het derde nummer laten de drie schattigste meisjes van Washington horen wat ze werkelijk in huis hebben. One Beat is hun zesde album, waarop ze dezelfde weg volgen als op het in 1999 verschenen Hot Rock. Rammelpunk met hoekige refreinen.
Oh!
Dat derde nummer heet Oh!, en is meteen de eerste single van het album. De ongelofelijk pakkende coupletten worden afgewisseld met een typisch rockrefrein waarin zangeres Corin Tucker haar emoties de vrije loop laat.
Ook The Remainder is een schot in de roos. Het zijn de kleine details, zoals in dit nummer de toevoeging van strijkers, die het album een meerwaarde geven ten opzichte van eerdere Sleater-Kinney albums. De band klinkt in al haar kinderlijkheid een stuk volwassener. Zo ook in hoogtepunt Step Aside, waar blazers op briljante wijze spelen met de puntige gitaarpartij.
Standaard
Helaas zakt het niveau van het album na deze paar hoogtepunten behoorlijk in elkaar, en verdwaalt de band in teveel standaard punkrock (O2, Funeral Song, Hollywood Ending). De met folk overgoten afsluiter Sympathy kan het dan net niet meer goed maken. En ook de eerste mannenstem op een Sleater-Kinney album ooit (Stephen Trask zingt mee in de saaie rocker Prisstina) kan dat niet.
Tekstueel vallen de vele referenties naar 11 september op, inclusief de nodige kritiek op president Bush die zich verstopt “while working men rush in to give their lives”.
Conclusie
One Beat heeft zo zijn hoogtepunten. Maar over het algemeen is het gemis van kleine briljantheden te groot, en vervalt de band te vaak in standaard rockers. Gelukkig is de albumhoes geweldig mooi. En worden de meisjes er niet minder schattig om. Gepubliceerd op 8 oktober 2002
Het nieuwe album van girlpunk trio Sleater-Kinney heeft even nodig om op gang te komen. Pas in het derde nummer laten de drie schattigste meisjes van Washington horen wat ze werkelijk in huis hebben. One Beat is hun zesde album, waarop ze dezelfde weg volgen als op het in 1999 verschenen Hot Rock. Rammelpunk met hoekige refreinen.
Oh!
Dat derde nummer heet Oh!, en is meteen de eerste single van het album. De ongelofelijk pakkende coupletten worden afgewisseld met een typisch rockrefrein waarin zangeres Corin Tucker haar emoties de vrije loop laat.
Ook The Remainder is een schot in de roos. Het zijn de kleine details, zoals in dit nummer de toevoeging van strijkers, die het album een meerwaarde geven ten opzichte van eerdere Sleater-Kinney albums. De band klinkt in al haar kinderlijkheid een stuk volwassener. Zo ook in hoogtepunt Step Aside, waar blazers op briljante wijze spelen met de puntige gitaarpartij.
Standaard
Helaas zakt het niveau van het album na deze paar hoogtepunten behoorlijk in elkaar, en verdwaalt de band in teveel standaard punkrock (O2, Funeral Song, Hollywood Ending). De met folk overgoten afsluiter Sympathy kan het dan net niet meer goed maken. En ook de eerste mannenstem op een Sleater-Kinney album ooit (Stephen Trask zingt mee in de saaie rocker Prisstina) kan dat niet.
Tekstueel vallen de vele referenties naar 11 september op, inclusief de nodige kritiek op president Bush die zich verstopt “while working men rush in to give their lives”.
Conclusie
One Beat heeft zo zijn hoogtepunten. Maar over het algemeen is het gemis van kleine briljantheden te groot, en vervalt de band te vaak in standaard rockers. Gelukkig is de albumhoes geweldig mooi. En worden de meisjes er niet minder schattig om. Gepubliceerd op 8 oktober 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
