CD-recensie Electric Soft Parade - Holes in the wall
Door
Invasie
Voor wie maar niet genoeg kan krijgen van de Britse invasie, speelden de broertjes White en hun band Electric Soft Parade er een album vol mee. Holes in the wall staat vol zachtaardige rock (of ruwe pop) die qua stijl een beetje lijkt op wat Oasis, Pavement doen. Electric Soft Parade klinkt uiteraard alleen als zichzelf, maar toch...
Muzikaal wonderland
Het is moeilijk om nog op te vallen als nieuwkomer tegenwoordig. Er verschijnen iedere dag honderden nieuwe groepen en er gaan er iedere dag weer net zoveel onzichtbaar uit elkaar. Het is bijna onmogelijk te concurreren met de grotere bands met meer geld, betere promotie en een zanger die net iets hippere kleren draagt. Toch begint ESP hun stukje Britse invasie enthousiast met opener "Start again". De soepele mix van digitale effecten en akkoestische gitaartjes brengt je automatisch in muzikaal wonderland, met een grootmoedig "Steal what you need, and leave the rest for me" van de broertjes. Het is een mooi liedje, met een spacey-klinkende vocoder en ambient gesuis op de achtergrond. Royksopp en Grandaddy mogen trots zijn, of juist niet, dat ligt eraan.
Iedereen doet dat
"Empty at the end" is een beetje een opvuller. Misschien een liedje dat ze nog hadden liggen ergens. Want het valt wel erg op dat "There's a silence" opeens veel en veel beter klinkt, met veel meer eigen geluid en stijl. Alweer digitale bliepjes en achteruitgespeelde orgels, maar dat doet iedere band tegenwoordig dus dat telt niet. Wel opvallend is de funky ritme-sectie, de waanzinnige electrische gitaar en het Engelse accent. Eigenlijk begon ik na dit nummer een beetje te hopen dat ESP de ontdekking van het jaar was.
Saai
Wat volgt is een aantal goede liedjes in dezelfde stijl, een stijl die we eigenlijk stiekem toch wel kennen, en een paar hele slechte. Niet omdat het per definitie slechte liedjes zijn, maar omdat ESP het wel best vind gaan zoals het gaat. Een beetje saai. Tel daarbij op dat vocalen ook niet echt speciaal zijn, en het wordt er allemaal niet beter op.
Conclusie
Toch is Holes in the wall een leuk album. Van Kings of convenience tot Black rebel motorcycle club, ESP doet wel iets wat er op lijkt. Met veel techniek overigens, de band heeft schijnbaar heel veel zorg besteed aan een gelikte productie. Maar, jammer genoeg, juist door al dat modieuze in de mix sneeuwen de mooie liedjes een beetje onder: alles klinkt zo bekend! Een "sound" en een stijl die eigenlijk teveel indie-bandjes hebben tegenwoordig. Het is wel een mooi album voor als je weer terugkomt van vakantie, dat wel. Ontspannen van een week lang hard kamperen. Op de volgende Electric Soft Parade kan het misschien ietsje unieker, met meer muzikale kwaliteit.
Gepubliceerd op 17 juli 2002
Voor wie maar niet genoeg kan krijgen van de Britse invasie, speelden de broertjes White en hun band Electric Soft Parade er een album vol mee. Holes in the wall staat vol zachtaardige rock (of ruwe pop) die qua stijl een beetje lijkt op wat Oasis, Pavement doen. Electric Soft Parade klinkt uiteraard alleen als zichzelf, maar toch...
Muzikaal wonderland
Het is moeilijk om nog op te vallen als nieuwkomer tegenwoordig. Er verschijnen iedere dag honderden nieuwe groepen en er gaan er iedere dag weer net zoveel onzichtbaar uit elkaar. Het is bijna onmogelijk te concurreren met de grotere bands met meer geld, betere promotie en een zanger die net iets hippere kleren draagt. Toch begint ESP hun stukje Britse invasie enthousiast met opener "Start again". De soepele mix van digitale effecten en akkoestische gitaartjes brengt je automatisch in muzikaal wonderland, met een grootmoedig "Steal what you need, and leave the rest for me" van de broertjes. Het is een mooi liedje, met een spacey-klinkende vocoder en ambient gesuis op de achtergrond. Royksopp en Grandaddy mogen trots zijn, of juist niet, dat ligt eraan.
Iedereen doet dat
"Empty at the end" is een beetje een opvuller. Misschien een liedje dat ze nog hadden liggen ergens. Want het valt wel erg op dat "There's a silence" opeens veel en veel beter klinkt, met veel meer eigen geluid en stijl. Alweer digitale bliepjes en achteruitgespeelde orgels, maar dat doet iedere band tegenwoordig dus dat telt niet. Wel opvallend is de funky ritme-sectie, de waanzinnige electrische gitaar en het Engelse accent. Eigenlijk begon ik na dit nummer een beetje te hopen dat ESP de ontdekking van het jaar was.
Saai
Wat volgt is een aantal goede liedjes in dezelfde stijl, een stijl die we eigenlijk stiekem toch wel kennen, en een paar hele slechte. Niet omdat het per definitie slechte liedjes zijn, maar omdat ESP het wel best vind gaan zoals het gaat. Een beetje saai. Tel daarbij op dat vocalen ook niet echt speciaal zijn, en het wordt er allemaal niet beter op.
Conclusie
Toch is Holes in the wall een leuk album. Van Kings of convenience tot Black rebel motorcycle club, ESP doet wel iets wat er op lijkt. Met veel techniek overigens, de band heeft schijnbaar heel veel zorg besteed aan een gelikte productie. Maar, jammer genoeg, juist door al dat modieuze in de mix sneeuwen de mooie liedjes een beetje onder: alles klinkt zo bekend! Een "sound" en een stijl die eigenlijk teveel indie-bandjes hebben tegenwoordig. Het is wel een mooi album voor als je weer terugkomt van vakantie, dat wel. Ontspannen van een week lang hard kamperen. Op de volgende Electric Soft Parade kan het misschien ietsje unieker, met meer muzikale kwaliteit.
Gepubliceerd op 17 juli 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
