CD-recensie Nagisa ni te - Feel
Door
Push play
Heel zachtjes begint het album, track nummer een “The new world” voert je mee op lome drumbeats, een enkel gitaartje en daarboven de stem van zangeres Masako Takeda. Er is iets met Japanse meisjes, ze klinken net niet helemaal zuiver of leggen een vreemd vibrato in hun stem... Maar het is wel mooi. Het klinkt allemaal een beetje exotisch, zonder de Centerparcs-achtige beelden die bij dat woord horen.
Als "The new world" eindigt ben je eigenlijk al verkocht, als je tenminste van het genre houdt: zachte, trage sfeermuziek. “Feel” staat vol langzame gitaarmuziek, elektrische orgeltjes en dromerige overdenkingen (in het Japans) van de zangeres en haar vriendje Shinji Shibayama. De teksten staan gelukkig in het boekje vertaald afgedrukt, zodat we weten dat veel liedjes gaan over de liefde en de natuur.
Velvet Sebastian
Hoewel de klank-aquarellen soms erg vaag en onherkenbaar dreigen te worden, zijn er teveel rock-invloeden om dit album echt te gebruiken als achtergrondmuziek bij je lounge-feestje. De band schijnt zaken te hebben overgenomen van the Velvet Underground, iets wat niet direct bij me opkomt als ik deze simpele, lieve liedjes hoor. Maar soms is er inderdaad een beetje rock-en-roll magie: op “Song about a river crossing song” (geniale titel!) verschijnt opeens een wilde, electrische gitaar en een heel Bowie-aans achtergrondkoortje! Het nummer zelf kan zich meten met het beste dat Belle & Sebastian ooit heeft geschreven, waarna de rest van het album eigenlijk al verantwoord is door de band.
De andere acht nummers zijn minder opvallend, maar toch stuk voor stuk heel aardig. Het lijkt allemaal een beetje op elkaar, vaak valt het niet goed te zeggen of de inspiratie op was, of dat men hier een thema hergebruikt om een conceptueel album neer te zetten. Als Nagisa ni te (Liggen op het strand, betekent die naam) ergens in slaagt, is het niet zozeer de luisteraar verrassen, maar het oproepen van een bijzondere, filmische sfeer. Ik heb geen idee hoe Japanse berglandschappen er nu echt uitzien, maar deze muziek past er perfect bij. Of een Japans strand bij nacht, terwijl de maan op de golven schijnt. Een beetje melancholisch zingt Shinji “Everyday we fall in love, but never the same…”
Conclusie
“Feel” is een gek album. Gek hoe het opvalt, dat dit Japanse muziek is. Vrijwel direct hoor je het, de compleet andere productie en het soort instrumenten. Japanse gitaarloopjes, mooie muziek. Niet het soort muziek dat in Europa veel navolging vind, maar misschien daarom juist extra leuk. Nu het album voor het eerst buiten Japan verkrijgbaar is, (en speciaal in Nederland dankzij importeur Konkurrent), loont het in ieder geval de moeite te gaan luisteren in je lokale CD-winkel.
Gepubliceerd op 1 juli 2002
Heel zachtjes begint het album, track nummer een “The new world” voert je mee op lome drumbeats, een enkel gitaartje en daarboven de stem van zangeres Masako Takeda. Er is iets met Japanse meisjes, ze klinken net niet helemaal zuiver of leggen een vreemd vibrato in hun stem... Maar het is wel mooi. Het klinkt allemaal een beetje exotisch, zonder de Centerparcs-achtige beelden die bij dat woord horen.
Als "The new world" eindigt ben je eigenlijk al verkocht, als je tenminste van het genre houdt: zachte, trage sfeermuziek. “Feel” staat vol langzame gitaarmuziek, elektrische orgeltjes en dromerige overdenkingen (in het Japans) van de zangeres en haar vriendje Shinji Shibayama. De teksten staan gelukkig in het boekje vertaald afgedrukt, zodat we weten dat veel liedjes gaan over de liefde en de natuur.
Velvet Sebastian
Hoewel de klank-aquarellen soms erg vaag en onherkenbaar dreigen te worden, zijn er teveel rock-invloeden om dit album echt te gebruiken als achtergrondmuziek bij je lounge-feestje. De band schijnt zaken te hebben overgenomen van the Velvet Underground, iets wat niet direct bij me opkomt als ik deze simpele, lieve liedjes hoor. Maar soms is er inderdaad een beetje rock-en-roll magie: op “Song about a river crossing song” (geniale titel!) verschijnt opeens een wilde, electrische gitaar en een heel Bowie-aans achtergrondkoortje! Het nummer zelf kan zich meten met het beste dat Belle & Sebastian ooit heeft geschreven, waarna de rest van het album eigenlijk al verantwoord is door de band.
De andere acht nummers zijn minder opvallend, maar toch stuk voor stuk heel aardig. Het lijkt allemaal een beetje op elkaar, vaak valt het niet goed te zeggen of de inspiratie op was, of dat men hier een thema hergebruikt om een conceptueel album neer te zetten. Als Nagisa ni te (Liggen op het strand, betekent die naam) ergens in slaagt, is het niet zozeer de luisteraar verrassen, maar het oproepen van een bijzondere, filmische sfeer. Ik heb geen idee hoe Japanse berglandschappen er nu echt uitzien, maar deze muziek past er perfect bij. Of een Japans strand bij nacht, terwijl de maan op de golven schijnt. Een beetje melancholisch zingt Shinji “Everyday we fall in love, but never the same…”
Conclusie
“Feel” is een gek album. Gek hoe het opvalt, dat dit Japanse muziek is. Vrijwel direct hoor je het, de compleet andere productie en het soort instrumenten. Japanse gitaarloopjes, mooie muziek. Niet het soort muziek dat in Europa veel navolging vind, maar misschien daarom juist extra leuk. Nu het album voor het eerst buiten Japan verkrijgbaar is, (en speciaal in Nederland dankzij importeur Konkurrent), loont het in ieder geval de moeite te gaan luisteren in je lokale CD-winkel.
Gepubliceerd op 1 juli 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
