CD-recensie TTC - Ceci n'est pas un disque
Door
Hip-hop
Franse hip-hop? Met referenties aan Magritte? Dat klinkt zogenaamd allemaal erg intellectueel, maar vrees niet. Als er iets is waar de hiphoppers uit Parijs (Tido Berman, Teki Latex en Cuisinier) een hekel aan hebben is het wel het interessant doenerige van veel muzikanten tegenwoordig. Het sleutelwoord is plezier.
Nieuw
In de persberichten doet platenlabel Bigdada zijn uiterste best om er op te wijzen dat TTC niet "zomaar" hiphop
maakt. Het is anders en helemaal nieuw. Dat valt bij het beluisteren van het album nog wel mee. Opener Nonscience is een nummer met Flash Gordon samples en energiek gescratch. In ieder geval modern, dat wel, maar gewaagd is het niet direct. Wel meteen opvallend zijn de drie stemmen: twee rappers die zoals het hiphoppers betaamt "streetwise" klinken, en eentje die een
tekenfilmstemmetje forceert. Het had afgrijselijk flauw kunnen zijn, maar het werkt nog net.
Dansvloer
Vanaf nummer twee komt TTC pas echt een beetje op gang. Op Danser zorgt men voor een constante "flow" aan (voor mij) absoluut onverstaanbaar Frans, op stevige beats en met een erg hitgevoelig refrein. Vanaf nummer drie hoef je de dansvloer niet meer af, hoewel het soms toch nog een beetje denkmuziek wordt: wat het platenlabel "nieuw" noemt is een relatieve rust in de nummers. Een drumcomputer, een gesampled melodietje en soms wat scratch-werk, dat is alles.
Op nummers als De Pauvres Riches hoor je dan af en toe stiltes vallen, iets wat inderdaad erg wennen is. Zeker omdat het buiten Frankrijk nu eenmaal stukken lastiger wordt om van eventuele goede teksten te genieten.
Gast-optredens
TTC vraagt op hun debuut-album vier keer de hulp van een collega, en Gorillaz bewezen al eerder dat gasten kiezen moeilijk is. Hier lukt het wel. Pas d'Armure met Dose One en Hi-Tekk werkt schitterend, Pollutions met La Caution is misschien wel het beste nummer van het album. En dat wil wat zeggen, want TTC doet sowieso al nergens onder voor grote Amerikaanse hiphoppers.
Conclusie
Franse hiphop is niet de meest toegankelijke, maar op dit album werkt alles. De beats, de teksten en de verschillende stemmen van de drie heren. En uiteraard de liedjes zelf, die onverwacht veel muzikaal terrein verkennen. Een revolutie in hiphop is het weer net niet. Voor de sampletjes lijkt men de prullenbak van de Avalanches te hebben leeggeroofd, en het geheel blijft uiteindelijk toch stevig geworteld in de traditie van Europese hiphop. Dat TTC de redder van de Parijse scene is, lijkt onwaarschijnlijk. Maar goed, dat maakt het er niet minder leuk om. Zeker voor een debuut-album. En nog wel een Frans debuut-album.
Gepubliceerd op 30 mei 2002
Franse hip-hop? Met referenties aan Magritte? Dat klinkt zogenaamd allemaal erg intellectueel, maar vrees niet. Als er iets is waar de hiphoppers uit Parijs (Tido Berman, Teki Latex en Cuisinier) een hekel aan hebben is het wel het interessant doenerige van veel muzikanten tegenwoordig. Het sleutelwoord is plezier.
Nieuw
In de persberichten doet platenlabel Bigdada zijn uiterste best om er op te wijzen dat TTC niet "zomaar" hiphop
maakt. Het is anders en helemaal nieuw. Dat valt bij het beluisteren van het album nog wel mee. Opener Nonscience is een nummer met Flash Gordon samples en energiek gescratch. In ieder geval modern, dat wel, maar gewaagd is het niet direct. Wel meteen opvallend zijn de drie stemmen: twee rappers die zoals het hiphoppers betaamt "streetwise" klinken, en eentje die een
tekenfilmstemmetje forceert. Het had afgrijselijk flauw kunnen zijn, maar het werkt nog net.
Dansvloer
Vanaf nummer twee komt TTC pas echt een beetje op gang. Op Danser zorgt men voor een constante "flow" aan (voor mij) absoluut onverstaanbaar Frans, op stevige beats en met een erg hitgevoelig refrein. Vanaf nummer drie hoef je de dansvloer niet meer af, hoewel het soms toch nog een beetje denkmuziek wordt: wat het platenlabel "nieuw" noemt is een relatieve rust in de nummers. Een drumcomputer, een gesampled melodietje en soms wat scratch-werk, dat is alles.
Op nummers als De Pauvres Riches hoor je dan af en toe stiltes vallen, iets wat inderdaad erg wennen is. Zeker omdat het buiten Frankrijk nu eenmaal stukken lastiger wordt om van eventuele goede teksten te genieten.
Gast-optredens
TTC vraagt op hun debuut-album vier keer de hulp van een collega, en Gorillaz bewezen al eerder dat gasten kiezen moeilijk is. Hier lukt het wel. Pas d'Armure met Dose One en Hi-Tekk werkt schitterend, Pollutions met La Caution is misschien wel het beste nummer van het album. En dat wil wat zeggen, want TTC doet sowieso al nergens onder voor grote Amerikaanse hiphoppers.
Conclusie
Franse hiphop is niet de meest toegankelijke, maar op dit album werkt alles. De beats, de teksten en de verschillende stemmen van de drie heren. En uiteraard de liedjes zelf, die onverwacht veel muzikaal terrein verkennen. Een revolutie in hiphop is het weer net niet. Voor de sampletjes lijkt men de prullenbak van de Avalanches te hebben leeggeroofd, en het geheel blijft uiteindelijk toch stevig geworteld in de traditie van Europese hiphop. Dat TTC de redder van de Parijse scene is, lijkt onwaarschijnlijk. Maar goed, dat maakt het er niet minder leuk om. Zeker voor een debuut-album. En nog wel een Frans debuut-album.
Gepubliceerd op 30 mei 2002
ADVERTENTIE
Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!
Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.
Meer informatie
