Airport Girl
Op het hoesje staat een meisje dat een grote jaren zestig videocamera vasthoudt, en een taprecorder om haar schouder heeft hangen. Ze heeft een rode bloemetjesjurk aan, en past in feite helemaal niet bij het geluid van Airport Girl. Net zoals hun naam, die op een mijmerend meisje met zachte liedjes lijkt te slaan, niet echt bij ze past.

Het gitaarbandjes-concept
Airport Girl komt uit Nottingham en maakt gitaarmuziek. Misschien komen er niet zo heel veel bandjes uit Nottingham, maar er zijn toch erg veel bandjes die gitaarmuziek maken. Het is zaak een zo origineel mogelijk geluid te hebben, met uniek gitaarspel of een opvallende vocalist. Of erg goede liedjes.
Honey I'm An Artist bevat dertien opgewekte rock/popliedjes, vol hoorbaar enthousiasme gespeeld door de zes leden van het bandje. De nummers liggen aangenaam in het gehoor, misschien zelfs opvallend goed. Het is geen moeilijke muziek, of muziek waar je even over moet nadenken.

Bijzonder (en) extrovert
De CD opent met het mooie, ingetogen nummer This Could Be The Start Of Something Small. De opvallende stem van zanger Rob Price wordt begeleid door het geluid van een piano en violen, waardoor mooi de sfeer gezet wordt voor de rest van het album. Een beetje Schotse folk, gemixt met Amerikaanse indie-invloeden (bijvoorbeeld Pavement).
Na de eerste track begint de band wat snellere nummers te spelen. Hoewel de titel van het eerste nummer anders doet vermoeden, lijkt het erop dat de kracht van Airport Girl niet zozeer zit in het kleine, subtiele gebaar, maar juist in de krachtige uithalen en energieke drums en gitaren.
Een nummer als Power yr Trip lijkt prachtig single-materiaal: snelle distorted gitaren, een enthousiaste drummer en Price die haast punk-achtig in de microfoon schreeuwt.
Ik denk niet dat het de bedoeling was van de band, maar met name de meer rockende nummers van dit album doen een beetje denken aan Blink182 en hun punk-pop stijl. Die nummers (Power yr Trip, The Foolishness...) klinken dan ook een stuk meer standaard, en hoe lekker ze ook klinken, ze blijven niet echt hangen.

Indiepop/Rock Mix
Maar Airport Girl heeft absoluut meer in haar mars. Het leuke en speciale aan ze, dat ze net weer een beetje anders maakt dan al die andere indie gitaar-bandjes, is dat ze plotseling als je het het minst verwacht kunnen uitbarsten in een Pogues-achtig Iers folkliedje zoals Frostbite. Compleet met violen, stampende ritmes en
een authentiek meezingrefrein.
Net als je een beetje gewend bent aan een Schots/Ierse indie-band met punk-invloeden, begint het vliegveld-meisje twee nummers verder op Hey! Crayola weer met iets heel anders: Een instrumentaal nummer met in de hoofdrol een harmonica en een trompetje. Artistiek verantwoord is het zeker, en de eerste drie keer ook wel heel erg leuk om te horen. Jammer genoeg is de melodie niet zo heel bijzonder, en zonder zang lijkt het misschien iets te veel op een intermezzo dat ook de half zo lang had kunnen duren. Maar ze spelen in ieder geval erg goed harmonica, dat kun je ook niet van iedere band zeggen.
De overige nummers zoals I'm Wrong, You're Right, Between Delta and Delaware, Home on the Range, zijn allemaal nummers die de eerste keer dat je ze hoort maar weinig speciaals hebben. Of het moeten de aparte instrumenten zijn die de band gebruikt. Maar na een paar keer meer luisteren worden ze merkbaar leuker. Misschien juist omdat ze in zo'n allegaartje van stijlen spelen, waar je erg aan moet wennen in het begin.

Conclusie
Airport Girl is niet overproduced. Hun geluid is authentiek. Hobbelig, ongepolijst en daardoor te vergelijken met lo-fi bands zoals Pavement en Smog. Maar dan feestelijker. Alsof de band zich verzamelt in een klein Iers cafeetje en een beetje pop, punk en rock speelt. En een instrumentaal nummer met een harmonica.
Het eerste album van de groep is misschien niet geen album dat zich op de een of andere manier naar de hitlijsten zal werken. De gitaren zijn niet uitermate goed en de liedjes zijn bij de eerste paar keer luisteren niet meer dan aardig. Maar het is het soort band dat leuker wordt naarmate je meer luistert. Zodat je op een gegeven moment mee kunt zingen met de redelijk droevige teksten.
Op de website van de band staat dat ze lijken op Belle & Sebastian en Delgados. Om die vergelijking te maken moet je erg je best doen, en ik zou het na beluisteren van dit album dan ook niet hebben geraden.
Airport Girl is gewoon leuk, enthousiast, en doet haar best ooit groot en bekend te worden. Net zoals de vriendelijke amateur-filmster op de voorkant, die vast ooit nog wel een beroemd cineaste zal worden. Met een beetje geluk.



Gepubliceerd op 1 oktober 2001

---